Tamed - 07

หนังม้วนเก่าถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอกย้ำให้ผู้ชมรู้ว่าสงครามครั้งนี้จะยืดเยื้อไปอีกยาวหากทั้งสองฝ่ายยังตั้งหน้าตั้งตาอยากจะเอาชนะอยู่ท่าเดียว เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งถูกฉีกกระชากเสียจนขาดวิ่น ลืมบิลลืมราคาว่ากว่าจะซื้อมาได้ต้องแลกด้วยหยาดเหงื่อมากมายถึงเพียงไหน แต่ช่างหัวแม่.ง เซฮุนไม่สนใจ ถ้าวันนี้ไม่ได้ตบปากแม่ตัวดีที่พูดมากไม่รู้จักเวล่ำเวลาเขาคงนอนตายตาไม่หลับแน่

เปิดฉากรุกรานด้วยฟันคมและลิ้นชื้น ร่างสูงกัดหัวไหล่ขาวบอบบางไม่เบาแรงนัก ในใจหมายจะฟัดให้เนื้อนิ่มขึ้นรอยช้ำเป็นจ้ำเขียว ใบหน้าสวยหวานซีดเซียว ทั้งจากอาการป่วยและความหวาดกลัวที่ฉายชัดออกมาจากแววตา เก่งกล้าแต่เพียงปาก แท้แล้วคนอ่อนแอที่สุดก็คือเขา ถึงเวลาถูกทำร้ายได้แต่กรีดร้องอ้อนวอนขอความเป็นธรรมจากพระเจ้า ทว่า , ท่านไม่เคยเห็นใจ

ความเจ็บปวดตรงซอกคอย้ำเตือนให้รู้ว่านี่คือความจริง เป็นรูปธรรมอันสามารถจับต้องได้ ปลายนิ้วร้ายกดย้ำติ่งไตสีหวานซึ่งชูชันบนแผ่นอก ขบกัดและฟัด ทำเหมือนลู่ฮานไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตายัดนุ่น คนที่ด้อยทั้งกำลังรวมถึงชั้นเชิง จึงได้แต่ดิ้นเร่าด้วยความทุกข์ทรมาน ก่อเกิดจากกองเพลิงแห่งความกระสันอยาก

ไม่ใช่ว่าอ่อนประสบการณ์ หากแต่ลู่ฮานไม่เคย ‘ รับ ’ ถึงแม้เคยอยู่ด้านล่าง นั่นก็เป็นเพราะพวกหญิงสาววัยสะคราญอาสาจะขึ้นให้ ภาคทฤษฎีที่ปฏิบัติมาตลอดคือถอด สอด แทรก กระแทก ไม่เคยมานอนอ้าขารอให้ใครเขาเข้ามาตักตวงความสุขจากร่างกาย ซึ่งเกือบจะเรียกได้ว่าบริสุทธิ์

ปลดมือไล้ไล่เลี่ยบนแผ่นหลังนวลเนียน ไต่เตาะแตะลงตามแนวกระดูกสันหลังจนกระทั่งถึงเส้นสะโพก โยกย้ายไปกดกระดูกก้นกบ และนั่นทำให้เจ้ากวางพยศเริ่มถดตัวหนี สัญชาติญาณสอนสั่งให้มนุษย์เรารู้ว่าเวลาใดอันตราย เวลาใดปลอดภัย ร่างเล็กจึงดิ้นรนหาทางรอดทุกทางทั้งๆ ที่โอกาสความเป็นไปได้จะเหลือน้อยเพียงใดก็ตาม จังหวะเดียวกันนั้น เซฮุนยอมผละกายล่าถอยกลับไปยังปลายเตียง เร่งรีบปลดอาภรณ์ทิ้งข้างเตียงอย่างรีบร้อน จ้องมองเหยื่อตัวจ้อยที่ล่อนจ้อนด้วยแววตาหื่นกระหาย กระเดือกกลืนก้อนน้ำลายพร้อมกับกดยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

โซ่เส้นหนาเอื้ออำนวยให้อิสระภายใต้การผูกมัดตามสมควร ถึงจะถดหนีได้ทว่าก็ไม่ไกลจากเดิมมากนัก ชายร่างใหญ่จับกระชากห่วงเหล็กซึ่งร้อยเป็นเส้นยาวให้ลู่ฮานหงายหลังกลับมานอนบนเตียงดังเดิม ใยจะปล่อยเวลาให้เสียไปโดยไร้ประโยชน์ อีกครั้งที่ชายหนุ่มกระโจนขึ้นคร่อมร่างน้อย กักกันเอาไว้มิให้หลีกหนี

“ พยายามอีกหน่อย ลู่ฮาน เผื่อจะมีปาฏิหาริย์ช่วยให้นายรอดไปได้... ” จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น “ แต่ฉันลืมไป... ว่าพระเจ้าไม่ช่วยให้คนโสมมอย่างนายพ้นบ่วงกรรมในเร็ววันหรอก ”

ไม่ถามไถ่หรือเปิดโอกาสให้ร่างเล็กได้ทักท้วง เซฮุนปาดลิ้นลงฟันบนตุ่มไตสีสดซึ่งชูชันแข็งขืนสู้ เสมือนกับเป็นพาร์ทเนอร์ที่รู้ว่าจุดไหนจะทำให้อีกฝ่ายสะบัดคราง จุดไหนจะทำให้อีกฝ่ายต้องร้องขอความเมตตา แม้จะเคยร่วมเคียงบนเตียงนอนกันมาไม่กี่ครั้ง เนื้อต่อเนื้อเสียดสีกันเสริมสร้างความระอุ ดั่งลาวาปะทุในปล่องภูเขาไฟสูงตระหง่าน ทุนเดิมร่างกายของลู่ฮานไม่ได้มีอุณหภูมิปกติอยู่แล้ว อะไรต่อมิอะไรมันจึงรุนแรงขึ้นไปตามลำดับ

วกกลับขึ้นมาขบกัดที่ซอกคอ คลึงเค้นเนื้อนิ่มทั่วทั้งสรรพางค์กายด้วยมือหนาอุ่นร้อน ทั้งเย้าทั้งหยอกหลอกล่อให้ติดกับ เป่าลมหายใจเข้าซัดบริเวณใบหูนิ่ม ก่อนประคองส่วนความเป็นชายอันน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ มีเท่านี้ริอาจไปไล่รุกใครให้อายเปล่า

กระตุกยิ้มเย้าเมื่อเห็นเจ้ากวางพยศเบือนหน้าหลับตาปี๋ ชักสาวราวรูดแผ่วเบาเป็นพิธีเพื่อลองเชิงลู่ฮานไปในตัว แตะนิดจับหน่อยก็สะดุ้งเฮือก กลั้นครางอยู่ในลำคอจนกลายเป็นเสียงอู้อี้ บทเรียนสำหรับร่างเล็กมันไม่ใช่การแทรกกายเข้าไปในคราเดียว หากแต่มันเป็นการเล้าโลมให้ทรมานจนทนไม่ได้ สุดท้ายจึงต้องยอมพ่ายและเป็นฝ่ายร้องขอ

มืออีกข้างไม่ว่างเว้นงานหลวง เซฮุนวกกลับมาหยอกล้อกับยอดอกบวมช้ำเป็นครั้งที่สอง ริมฝีปากร้อนนาบแนบลงบนใบหูนิ่ม เขี้ยวคมขบกัดประสานงานกับลมหายใจอุ่น กรุ่นกลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายโอบล้อมรอบเรือนกายบอบบาง แม้ยามปกติมันจะยวนใจขนาดไหน ทว่าในเวลานี้ลู่ฮานกลับเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูก

รู้ว่าแพ้ทางอ่อนโยนเลยใช้วิธีนี้โจมตีจนร่างน้อยตัวเหลวอยู่ตรงหน้า ใช้ช่วงเวลาเล็กน้อยในตอนที่อีกฝ่ายกำลังหลับหูหลับตาย้ายเรือนกายไปนั่งซ้อนหลัง ด้วยความสูงที่มากกว่าอยู่หลายขุม การจัดท่าทางอาการเช่นนี้จึงไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรนักสำหรับคุณหมอโอ เซฮุน ทว่ามันคือหลุมพรางขนาดใหญ่สำหรับลู่ฮานเลยทีเดียว

ข้อมือไม่ถูกล่ามทว่าก็ทำอันตรายเขาไม่ได้ ยิ่งโดนชายใจร้ายร่างใหญ่ปรนเปรอด้วยเนื้อหยาบยิ่งรู้สึกขัดใจจนอยากกรีดร้อง ลู่ฮานกดปลายนิ้วทั้งสิบลงบนฟูกนอนหนานุ่ม สะบัดร่างดิ้นรนผลักดันให้เขาออกไปให้ไกลตา มาตกอยู่ในอ้อมแขนเขาแผ่นหลังบอบบางจึงแนบสนิทชิดเชื้อกับแผ่นอกซึ่งมากด้วยกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ร่างเล็กหอบหายใจอย่างอ่อนแรงเมื่อสัมผัสถึงความทรมานราวกับถูกเลี้ยงไข้ เขาเอายามาจ่อให้เห็นตรงหน้า พอจะเอื้อมมือไปคว้าเขาก็นำกลับไป แล้วแบบนี้เมื่อไรจะได้ปลดปล่อยให้มันเสร็จๆ เสียที

กดจูบซับตรงซอกคอ บดคลึงลูบไล้ยอดอกอ่อนไหวพร้อมทั้งยกสะโพกบดเบียดเสียดสี เห็นส่วนปลายของลู่ฮานปริ่มหยาดน้ำแห่งความต้องการ ร้อยยิ้มร้ายจึงปรากฏบนใบหน้าคมคาย ส่วนมือใหญ่ก็หยุดขยับเคลื่อนไหวไปเสียดื้อๆ แล้วก็เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำการใหญ่อันใด เซฮุนจึงจัดแจงรวบมือน้อยทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยอวัยวะชนิดเดียวกัน

“ อยากใช่ไหม... ”

สั่นกระเส่าและแหบพร่า ไม่ต่างอะไรจากวาจาของฆาตกรโรคจิต

“ ขอฉันสิลู่ฮาน... ร้องขอฉัน ”

เพิ่มความวิปริตโดยการกดปลายนิ้วลงบนส่วนหัวชื้นแฉะ

“ แล้วฉันจะสนองมัน... ให้ถึงใจนายเอง ”

ทางเลือกมีแค่สองทาง หนึ่งคือยอมทนทรมานให้เพลิงกามเผาไหม้ให้ตายตกกันไปข้าง สองคือยอมเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตัวเองอีกครั้งเพื่อดับความต้องการที่วิ่งวนอยู่ในสายเลือด...

“ ฮ...อึก ! ”

“ หืม ? ตกลงยังไง ”

“ ยอม...ฮึก... ”

แผ่วเบาทว่าหากตั้งใจฟังก็ได้ยิน เซฮุนเองก็ได้ยิน แต่มีหรือคนขี้แกล้งจะยอมให้ทุกอย่างมันจบลงที่คำว่ายอมพร้อมกับเสียงสะอื้น บอกเลยว่าไม่สงสาร ร่างสูงพลิกกลับมาทาบทับร่างเล็ก มองเห็นดวงหน้าสวยหวานเคลือบด้วยน้ำตาและปื้นแดงสีกุหลาบ ยอมปล่อยให้ข้อมือน้อยเป็นอิสระ เพราะตนตระหนักรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมาสู้รบปรบมืออะไรอีกต่อไปแล้ว ใบหน้าคมคลายเคลื่อนต่ำจนลมหายใจหลอมรวมเป็นสายเดียวกัน จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น ชายหนุ่มเห็นสิ่งๆ หนึ่งที่ตัวเองตามหามานาน และเกือบจะปักใจเชื่อว่ามันไม่มีอยู่ในตัวลู่ฮานเสียแล้ว

พ่ายแพ้...

เซฮุนมองเห็นความพ่ายแพ้...

ยกมือขึ้นกางกั้นดันแผ่นอกหนา ปล่อยหยาดน้ำตาให้หล่นไหลลงอาบข้างแก้ม

“ พอแล้ว...ฮึก...ฉันยอมแล้ว ”

ไม่ได้แสดงสีหน้าดีใจแต่กลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยให้อีกฝ่ายรู้สึกหวาดกลัวเข้าไปกันใหญ่ เซฮุนใช้ช่องว่างเล็กๆ ระหว่างเวลาไม่กี่นาทีนั้นเคลื่อนมือต่ำลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบเจอกับช่องทางด้านหลังอันอ่อนนุ่ม ปลายนิ้วหยาบกดแทรกชำแรกเข้าด้านในและถูกโอบล้อมเอาไว้ด้วยความระอุ เรียวขาขาวทั้งสองข้างถูกบังคับให้แยกออกกว้าง เปิดทางให้ชายหนุ่มปักหลักพักกายอยู่ ณ ตรงนั้นได้โดยไม่อาจมีปากเสียงใดๆ

ดวงหน้าสวยหวานผิดกับเพศกำเนิดเต็มไปด้วยความต้องการอย่างยากจะปิดบัง พวงแก้มสีแดงเปล่งปลั่งระเรื่อคล้ายลูกตำลึงสุก เพราะมนุษย์ทุกคนเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว ขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะมีมากหรือน้อย , คุณไม่สามารถปฏิเสธได้หรอกว่าคุณไม่มีมันอยู่ในกมลสันดาน ลู่ฮานเองก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน รัก โลภ โกรธ หลง เหล่านั้นเป็นเรื่องปกติ และใช่ ความเห็นแก่ตัวด้วย เขาไม่ยอมอดรนทนอยู่กับความทรมานทั้งๆ ที่ความช่วยเหลืออยู่ตรงหน้าแน่

อวัยวะแปลกปลอมซึ่งซอกซอนอยู่ในโพรงเนื้อร้อนเริ่มขยับชอนไช แตะผนังอ่อนนุ่มเรื่อยไปจนถึงจุดกระสัน ร่างเล็กอดทนอดกลั้นไม่ยอมปล่อยเสียงครางออกมาจนใบหน้าแดงเห่อร้อนไปหมด กอปรกับอาการปวดหนึบที่ศีรษะเร่งเร้าเข้าทำร้าย ส่งผลให้น้ำหูน้ำตายิ่งหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามเสียไม่ได้

เจ็บปวดทั้งใจทว่าร่างกายกลับสะท้านสุขสม เนื้อนวลทั่วทั้งกายเต้นเร่าต้อนรับขับสู้การกระทำของเขา ตกเป็นฝ่ายถูกกระทำแถมบนเพดานห้องยังไม่มีกระจกติดไว้เหมือนม่านรูด ลู่ฮานจึงไม่อาจล่วงรู้ว่าตอนนี้ตนเองน่าชำเราขนาดไหน ว่ากันตามจริง เซฮุนคือหนุ่มวัยกลัดมัน อารมณ์และความต้องการจึงอยู่ในระดับทะลุปรอท สวย หวาน กว่าผู้หญิงคนใดที่เคยพานพบ ในยามปกติแม้จะน่าจับตบสั่งสอนให้เลือดกลบหากแต่ในตอนที่นอนทอดกายอยู่ใต้ร่างนั้น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่าเสือกไสแกนกายเข้าใส่ขนาดไหน เสมือนผู้คุมกับนักโทษ อยู่ด้วยกันนานๆ ไป ก็เลยจำต้องพึ่งพาอาศัยเพื่อให้ได้ผลประโยชน์เกื้อกูลทั้งสองฝ่าย ในกรณีนี้ก็เช่นกัน ลู่ฮานต้องการเซฮุนเพราะกระสันอยาก ส่วนเซฮุนต้องการลู่ฮานเพราะตัวเองอยากแก้แค้น ตาชั่งแห่งความยุติธรรมจึงเท่าเทียมกัน เป็นการแลกเปลี่ยนอย่างเที่ยงธรรมโดยพึงพอใจกับผลที่ได้รับทั้งสองฝ่าย

ความอดทนสิ้นสุดลงโดยไม่มีสัญญาณใดๆ แจ้งเตือนให้ทราบ ร่างสูงเดินหน้าบุกรุกนำพาความเป็นชายเข้าไปสำรวจในช่องทางอันร้อนระอุ เนื้อต่อเนื้อแนบชิดสนิทแน่น ไม่ต่างจากรางไฟและปลั๊กที่สร้างมาเพื่อกันและกัน ร่างน้อยกระตุกกระตุ้นตอบรับอย่างรู้การรู้งาน ไม่ต้องออกปากสั่งก็รีบทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่ว

“ ดูสิลู่ฮาน ตรงนั้นของนายมันกำลังกลืนกินฉัน ”

กล่าวชักนำให้อีกฝ่ายหันลงมามองสองอวัยวะที่กำลังเชื่อมต่อกันอยู่

“ ฮ...ฮะ อ.. ”

 บิดกายส่ายสะโพกด้วยไม่อาจอดรนทนไหวกับความเสียวซ่านที่แล่นริ้วทั่วทั้งสรรพางค์กาย แกนเนื้อร้ายค่อยๆ สอดใส่เข้ามาภายในจนมิดด้าม

“ อ่าห์... ”

“ อึก… ”

“ ข้างในนี้ร้อนเป็นบ้าเลยลู่ฮาน ”

กระซิบเสียงซ่านข้างใบหู นี่เขายังเห็นลู่ฮานเป็นคนอยู่หรือเปล่า ใช่ว่าเกลียดขี้หน้าแล้วจะไม่รู้สึกกระดากอายเสียเมื่อไรกัน มือน้อยเหวี่ยงฟาดบนมัดกล้ามแน่น

“ ถ้าไม่พูดอะไรแล้วมันจะตายไหม ! อ๊ะ ! ”

นั่นเป็นคำพูดที่สุภาพที่สุดเท่าที่เซฮุนเคยได้ยินจากปากลู่ฮานในรอบสัปดาห์ มันก็น่ารักดีนะ ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติกันบ้างก็ดี แต่พูดจาไม่เข้าหูเท่าไร คุณหมอใจร้ายจึงเจตนาขยับกายกระทั้นเข้าไปเบาๆ

“ อย่าเกร็งนัก นายตอดจนฉันแทบจะคลั่งแล้ว ”

ตวัดสายตาใส่ด้วยความไม่พอใจ คนพูดก็พูดได้สบายเพราะไม่ใช่คนแบกรับภาระทั้งหมด ปวดหัวปวดตัวไปหมดแล้ว ไหนจะต้องมาอดรนกลั้นทนกับมวลอารมณ์มากมายนี้อีก ผิวกายขาวนวลซับสีชาด เลือดฝาดสูบฉีดทั่วทั้งร่าง เซฮุนลืมไปเสียสนิทว่าตนเองเริ่มสงครามครั้งนี้ด้วยเหตุใด คราแรกตั้งใจจะตีให้เนื้อลายทว่าในตอนนี้เขากลับสนใจแต่ลู่ฮานเท่านั้น น่ารักจนอยากฟัดให้จมเตียงกันไปข้าง ไม่ใช่การลงโทษเพราะอ่อนโยนกว่าทุกๆ ครั้ง เหมือนเป็นการกลั่นแกล้งกันเสียมากกว่า ดวงตาคมจดจ้องเพียงแต่ดวงหน้างดงาม พร้อมขยับโยกสะโพกเนิบนาบตอบโจทย์ความต้องการของตนเอง

ได้ยินเสียงครางแล้วยิ่งได้ใจใหญ่ หยอกเย้าบุกรุกไม่เห็นใจคนใต้ร่าง ณ เวลาที่ห้วงอารมณ์อยู่เหนือเหตุผลทุกๆ อย่าง อะไรก็ตามย่อมเกิดขึ้นได้ มือน้อยสอดเข้าในกลุ่มผมสั้นสีดำขลับ ยกสะโพกรับหลับหูหลับตาคราง เลยไม่รู้ว่าลมหายใจเคลื่อนเข้าใกล้จนแทบไม่มีอะไรคั่น ทว่าเหมือนพระเจ้าทรงมองเห็นทุกการกระทำ ท่านจึงบันดาลสั่งให้เปลือกตาสีอ่อนนั้นปรือเปิดขึ้นได้ทันท่วงที

ตาจ้องตา ไม่ต่างจากการเปิดหน้าต่างหัวใจออกกว้าง ริมฝีปากจวนเจียนจะแนบสนิทชิดกัน หากแต่คนบนร่างก็ผละออกไปเสียก่อน ลู่ฮานจ้องมองการกระทำเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนทุกความคิดจะหลุดลอยไปเพราะสะโพกสอบเร่งโยกเข้ามาโดยไม่บอกกล่าว เพลิงกามลามไล้ทั่วผิวกายขาว ริมฝีปากร้อนฟอนเฟ้นหยอกเย้า แต้มตำหนิสีแดงช้ำซ้ำทุกที่ที่ได้แวะผ่าน มือใหญ่ตะปบจับหมับบนเอวคอด ตอกร่างเน้นย้ำเพื่อผลลัพธ์ของการแลกเปลี่ยนอันน่าพึงพอใจ

แรงกระแทกอัดส่งผลกระทบโดยตรงถึงระบบการทำงานต่างๆ ของร่างกาย ลู่ฮานอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการยิ่งฝืนทำกิจกรรมอะไรก็ตามซึ่งเกินขีดจำกัด เหล่านั้นย่อมทำให้พละกำลังลดน้อยร่อยหรอ  เซฮุนไม่ราแรงเลยหลังจากแสดงทีท่าแปลกๆ เขาเอาแต่ส่งร่างตัวเองเข้ามาตวงหาความสุขซ้ำแล้วซ้ำเล่า มัวเมาอยู่ในรสกามาโดยหลงลืมสุขภาพของอีกฝ่าย ใส่ได้ครานี้เลยใส่ไม่ยั้ง กะเอาให้ตายคาอกกันไปข้างหนึ่ง

หัวคลอนเสียงสั่นสดับรับไม่ได้สักภาษา ลู่ฮานเกี่ยวเอวหนาด้วยขาทั้งสองข้างพลางกรีดเล็บลงบนแผ่นอก เส้นผมสีน้ำตาลกระจายตัวบนหมอนขนเป็ดใบโต ดวงหน้าสวยหวานซึ่งฉาบไปด้วยความต้องการมีเสน่ห์อย่างน่าอันตราย แก้วตากลมโตฉ่ำวาวปริ่มหยาดน้ำ ริมฝีปากบางบวมแดงเนื่องจากการขบกัด ผิวสีขาวน้ำนมคงตัดกับสีเลือดนกเป็นอย่างมาก เซฮุนกดยิ้มเมื่อหาข้ออ้างในการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ได้เสียที

ชายหนุ่มจงใจเน้นหนักตรงจุดกระสัน เป็นแพทย์เรียนมาทุกทางเลยไม่ต้องลำบากคลำหาเหมือนคนอื่นๆ หากเปรียบเทียบว่านี่เป็นเบสบอลเกมหนึ่ง เซฮุนคงจะเป็นพิชเชอร์มือดีที่ถนัดทั้งลูกขว้างและลูกหยอด ส่วนลู่ฮานคงไม่ต่างอะไรกับแบตเตอร์มือใหม่ ซึ่งเพิ่งเคยลงสนามเป็นครั้งแรก สะโพกสอบเร่งระดมซอยใส่ร่างน้อยอย่างบ้าคลั่ง ซึมซับความกระสันซ่านก่อนปล่อยให้มันแล่นพล่านไปทั่วราวกับถูกกระแสไฟฟ้าดูด

หนึ่งคนทำหนึ่งอย่าง อีกคนทำหนึ่งอย่าง เซฮุนไม่รู้ว่าลู่ฮานต้องใช้ความพยายามมากมายถึงเพียงไหนในการประคองสติให้ยังคงอยู่ เส้นฟางบางๆ ได้ชื่อว่าความอดทน ขาดสะบั้นลงพร้อมกับเปลือกตาสีงาช้างที่ปิดสนิท...

กลับไปอ่านที่บทความ จิ้ม