Tamed - 17

---

“ ผมรักพี่ ”  

“ ... ”  

“ พี่จงอิน ... ผมรักพี่ ”  

และเพราะทุกอย่างข้างต้นล้วนไม่มีเหตุผล การที่คนอย่างคิมจงอินจะตัดสินใจอย่างคนหุนหันพลันแล่นย่อมไม่แปลก เขาหันหลังกลับ ใช้ฝ่ามือทั้งสองประคองแก้ม ก่อนจะแง้มกลีบปากที่เขาถวิลหาด้วยอวัยวะชนิดเดียวกันของตนเองด้วยความกระหาย ทุกการสอดแทรกของเกลียวลิ้นล้วนเต็มไปด้วยความละอาย ทว่าสิ่งใดจะหยุดอารมณ์ในเวลานี้ได้ เมื่อความจริงประจักษ์ให้เห็นว่าชายหนุ่มไม่ใช่คนเดียวที่ฝันไปว่ารักนี้ยังคงมีตัวตนอยู่  

เขาตระหนักรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่ทุกลมหายใจ มีสติสัมปชัญญะนึกได้ว่าตนกำลังทำสิ่งใดที่นำไปสู่เรื่องหายนะในอนาคต แต่ครั้นพอจะผละกายออกเพื่อจบเรื่องบ้าๆ คยองซูก็ยกแขนทั้งสองขึ้นมาคล้องคอเขาเอาไว้ พร้อมทั้งเหนี่ยวรั้งเรียกร้องให้มอบสัมผัสที่ลึกล้ำราวกับคนกระหายน้ำ สุดท้ายเลยกลายเป็นการสาดน้ำมันใส่กองไฟเสียอย่างนั้น  

จงอินไม่ได้อุ้มคยองซูเข้าไปในห้องนอน ไม่ได้พาน้องไปนั่งที่โซฟา เขาทำเพียงแค่ดันร่างเล็กให้เอนกายนอนลงตรงกลางห้องโถงซึ่งมีพื้นพรมทำหน้าที่ต่างฟูกนอนของเตียงหลังใหญ่ และร่างเล็กเองก็ไม่ได้ขัดขืนหรือแสดงท่าไม่พอใจอะไร เขาจึงสานต่อกิจกรรมของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ   

ริมฝีปากรูปหัวใจของอีกฝ่ายเปรียบดั่งบ่อน้ำเมรัย จิบดื่มเล็กน้อยหวังให้ชื่นใจแต่ก็กลายเป็นตัวเองที่หยุดไม่ได้ เขาเริ่มลุ่มหลง ไม่สนและใส่ใจ ว่าตัวเองกำลังทำลายครอบครัวของคนอื่นอย่างเลือดเย็น  

ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่แม่ของลูกคยองซูเท่านั้น...  

มันกำลังเป็นไปตามตำนานของอดัมกับอีฟ มนุษย์คู่แรกของโลกที่อาศัยอยู่ในสวนอีเดนของพระเจ้า รู้ทั้งรู้ว่าแอปเปิ้ลกลางสวนต้องห้ามแต่ก็ต้องการเพราะคำยุยงส่งเสริมของซาตานในร่างงู สุดท้ายทั้งคู่จึงถูกเนรเทศออกไปเผชิญโลกกว้างใหญ่ภายนอก โดยทิ้งมรดกเป็นบาปเอาไว้ให้ติดตัวมนุษย์คนต่อไปไม่จบสิ้น  

จงอินค่อยๆ ปลดกระดุมเม็ดน้อยที่ถูกกลัดติดอย่างเรียบร้อยออกจากรังดุม เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ครั้นพอผละออกมาหวังจะประสานสายตากับอีกฝ่ายก็แทบขาดใจตายเสียอย่างนั้น - คยองซูในสภาพหอบเหนื่อยนอนกึ่งโป๊กึ่งเปลือยพร้อมใบหน้าแดงก่ำ ทั้งเรือนผมสั้นสีดำก็กำลังชื้นเหงื่อ และเมื่อสาบเสื้อทั้งสองแยกออกจากกันแล้ว แววตาของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป คล้ายกับกลายเป็นอีกคน  

เขาเห็นคยองซูเปลือยเปล่าครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนั่นก็เจ็ดปีมาแล้ว แถมตอนนั้นแก้วตาดวงใจยังเป็นวัยรุ่น เนื้อหนังมังสาย่อมน้อยตามปกติธรรมดา ทว่าเมื่อวันเวลาผ่านไป ร่างเล็กก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่วัยเจริญพันธุ์ เพียบพร้อมราวกับดอกไม้งามยามบานสะพรั่งอวดสายตาผู้มาพบเห็น - ผิวเนื้อสีน้ำนมตัดกับยอดอกสีชมพูด้านบนล่อตาล่อใจให้เข้าไปสัมผัส ชายหนุ่มโน้มตัวลงต่ำเพื่อใช้ซี่ฟันขบกัดให้หายหมั่นเขี้ยว พลางกวาดมือลัดเลาะเลี้ยวไปตามทรวดทรงองค์เอวของอีกฝ่าย   

เพราะทุกถิ่นที่จงอินเยือนย่ำเขาจะฝากฝังความรุ่มร้อนเอาไว้ ตอนนี้คยองซูจึงควบคุมตนเองไม่ได้เหมือนปกติ ร่างเล็กพยายามทึ้ง ดึงเสื้อเชิ้ตเนื้อดีอย่างเอาเป็นเอาตาย สถานะของเราทั้งคู่จะได้เท่าเทียมกัน , กึ่งเปลือยเป็นนิยามเดียวที่เราจะให้กับคยองซูได้ในตอนนี้ ด้านบนเองหลุดลุ่ยแทบไม่เหลือชิ้นดีใดๆ โชคยังช่วยที่พี่เขาเหลือกางเกงติดเอวเอาไว้ให้กันอุจาด   

ผละออกมามองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย และถ่ายทอดทุกความรู้สึกเพื่อตอกย้ำว่าเขาจริงจังแค่ไหนกับความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงในครั้งนี้...  

 ปิดเปลือกตาพร้อมเคลื่อนใบหน้าลงต่ำจนริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันแนบสนิท พวกเขาใกล้ชิดราวกับจำลองชีวิตในวันก่อนๆ เหมือนในตอนที่ชีวิตรักกำลังลุ่มๆ ดอนๆ มือของพี่จะคอยประคองให้เราทั้งสองผ่านปัญหานี้ไปได้อย่างราบรื่น และนั่นเป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่าจงอินหามิได้ต้องการเสพสมแต่เพียงร่างกายของคยองซูเท่านั้น  

เมื่อได้รับความมั่นใจที่ต้องการแล้ว คยองซูก็ตอบแทนอีกฝ่ายโดยการกระชับบีบมือใหญ่เบาๆ ซึ่งนั่นเท่ากับคำว่าตกลง ร่างสูงวาดยิ้มบางเบา ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนกายลงต่ำ ทั้งยังพรมจุมพิตประปรายตามรายทางเพื่อเพิ่มพูนความเร่าร้อน เขากดปลายลิ้นหยอกล้อบนเม็ดปทุมถัน เวียนวน รวมถึงดุนดันมันจนแนวขนของร่างเล็กตั้งชันด้วยความกระสัน ถัดไปเป็นหน้าท้องแบนราบซึ่งมีเนื้อน้อยๆ ที่จงอินอยากจะลงฟันขบ กัด ฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวเสียให้ตายไปข้างหนึ่ง  

คยองซูหลุดปากครางเบาๆ เมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าใกล้เป้ากางเกง ร่างเล็กบิดตัวเกร็งยามอีกฝ่ายสะกิดเม็ดกระดุมให้หลุดออก และในที่สุด , เขาก็ไม่เหลือกางเกงชั้นนอกไว้ป้องกันตัว  

จงอินแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าต้องการน้องมากถึงเพียงใด ทั้งสายตา การกระทำ รวมถึงองค์ประกอบอีกหลายต่อหลายอย่าง ร่างสูงใช้ปากลากชิ้นผ้าผืนบางให้ร่นลงด้านล่าง ก่อนสมทบด้วยปลายลิ้นที่ลัดเลาะตามส่วนความเป็นชายกลางลำตัว เขากดยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อคยองซูเขินอายประหนึ่งเด็กไม่รู้ประสา ใบหน้าน่ารักฉาบสีชาดทันทีที่ชายหนุ่มแกล้งปาดนิ้วปัดผ่านส่วนหัว ในตอนนั้นเองที่ความหวาดกลัวเข้าครอบงำคนอายุน้อยกว่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้พี่เขาจะตั้งใจทำทุกอย่างด้วยความประณีตแล้วก็ตาม   

แต่ทุกอย่างก็พังลงเมื่อจงอินกลืนกินตัวตนของคยองซูเข้าไป มือน้อยคว้าตะปบช่วงไหล่หนาหาที่พึ่งพิงเมื่อความรู้สึกดีพุ่งเข้าใส่อย่างจัง เกลียวลิ้นร้อนชอนไช โอบอุ้มด้วยความเต็มใจ ไม่รังเกียจเดียดฉันท์ จนถึงตอนนี้ร่างเล็กนั้นไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ความเหนียมอายจึงจางหายไปและเหลือทิ้งไว้แต่สัญชาตญาณดิบ   

คยองซูเปิดปากร้องครางอย่างไม่อายใคร ยามที่พี่เขาไล่ลิ้นไปตามรอยแยกเขาก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย นึกอยู่ในใจว่าพี่เขาร้ายเสียยิ่งกว่าเสือเสียอีก ถ้ารอดจากตรงนี้ไปได้เมื่อไรจะหยิกให้เนื้อเขียว ทว่าเหมือนจงอินจะรู้ดีว่าน้องคิดอะไร จึงประเคนความเสียวกระสันให้คล้ายจะกลั่นแกล้ง เขาเริ่มโรมรันรุนแรงจนช่วงเอวคอดของอีกฝ่ายยกลอยอยู่เหนือพื้น   

“ อ๊า ! พ...พี่จงอิน ”  

มีเพียงปากหรือจะสู้อีกสองมือที่คอยรูดรั้งช่วยเหลืออยู่เป็นนิจ จนความรู้สึกดีพรากความรู้สึกผิดออกไปจากจิตใจของคยองซูได้ในที่สุด พี่จงอินกำลังมีพันธะอยู่กับหญิงสาวแปลกหน้าอีกคนที่โรงพยาบาล ซึ่งหมายความว่านี่มันไม่ต่างจากการที่เขาแอบเป็นชู้กับคนรักของชาวบ้าน , ราวกับหมุนนาฬิกาย้อนเวลากลับไปในตอนที่เรายังเด็ก ตอนที่เรายังเล็กและไม่ประสาเรื่องความรัก ในตอนนั้นเองเขามิได้มอบความสุขให้พี่จงอินมากพอนัก พอครานี้มีโอกาส เขาก็ขอแสดงความรู้สึกที่ตนเองเก็บกักไว้ภายในให้พี่เขาประจักษ์เสียที  

เมื่อตกลงกับตัวเองเช่นนั้นแล้ว คยองซูจึงขยุ้มมือกับกลุ่มผมของอีกฝ่าย เพื่อให้พี่เขารับเอาตัวตนเข้าไปได้มากยิ่งขึ้น และในตอนนั้นเองที่แสงสีขาวเริ่มแผ่กระจายไปทั่วความมืดมิด ปลายเท้าเล็กทั้งจิกทั้งทึ้งพื้นพรมอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าความใจร้ายของคิม จงอินก็ไม่หมดไปเสียที  เขาหยุดทุกการกระทำพร้อมทั้งเหนี่ยวนำให้ความหวังของน้องหมดลงอย่างไปอย่างไม่ปรานี  

ปัดป่ายไขว่คว้าใช้มือแทนตาควานหาพี่ แต่จู่ๆ บนหน้าผากก็มีสัมผัสอันอบอุ่นแนบลงมาเบาๆ หนึ่งทีพร้อมกับคำอ้อนวอนขอให้มองหน้ากัน ซึ่งกว่าร่างเล็กจะยอมทำก็เหนื่อยจงอินแทบแย่ ทั้งหอมตรงนู้นที จูบตรงนี้ที เอาสิ , ถ้าไม่ยอมแพ้เขาก็จะต้อนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ นั่นแหละ  

สุดท้ายแล้วคนอย่างคยองซูจะสู้อะไรกับคนด้านได้อายอด ต้องยอมเปิดเปลือกตาเพราะพี่เขาเริ่มกดจูบลูบจับสะเปะสะปะ เลยยอมยกชัยชนะให้แบบกึ่งเต็มใจและไม่เต็มใจเท่าใดนัก   

แต่เหมือนเพิ่งรู้ว่าตนตกหลุมพราง จงอินสอดประสานสายตามองค้างสื่อความหมายลึกเข้าไปถึงในจิตใจ เขาไม่รอช้าที่จะประทับรอยจูบอุ่นๆ ในตอนที่ทุกอย่างถูกถ่ายทอดให้น้องได้เห็น จนกระทั่งวันนั้นจนวันนี้ก็เจ็ดปีมาแล้วที่เขาเป็นเช่นนี้ เป็นพี่ชายที่แสนดีซึ่งบางครั้งก็มีมุมโมโหร้ายให้คยองซูหวาดผวาเล่นอยู่เรื่อย   

“ ฮื่อ ! ”  

จะไม่ให้รักได้ยังไงไหวถ้ายังโปรยความน่ารักใส่ไม่หยุดหย่อน คยองซูครางฮือในลำคอพร้อมทั้งยกฝ่ามือขึ้นมาปิดหน้า ส่วนจงอินก็ยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าเพราะน้องกำลังเขิน  

“ เพิ่งมาเขินอะไรตอนนี้หืม ? คนเก่ง ”  

เขากลั้วหัวเราะในลำคอพร้อมทั้งหยิบเอามือน้องขึ้นมาจูบ เขาไล่นิ้วลูบไปตามผิวแก้มที่มีสีแดงเปล่งปลั่ง ทุกสัมผัสล้วนเป็นการกระซิบบอกให้น้องใจเย็นลง ปลอบให้หายขลาดกลัวว่าเขาจะทำรุนแรง อีกทั้งยังแสดงว่าทุกอย่างยังเหมือนครั้งแรกและตลอดมา  

“ เชื่อใจพี่นะ ”  

เป็นคำชวนเชื่ออมตะที่ไม่ว่าใครก็ต้องพูดออกมาแต่ทว่าสุดท้ายมันก็ไม่น่าเชื่อ , ชายหนุ่มสะกิดเม็ดพลาสติกออกจากรังดุม จับหัวซิปรั้งรูดร่นลงจนสุด ก่อนจะดึงทั้งกางเกงชั้นนอกและชั้นในให้หลุดออกในคราเดียวกัน เขาไม่ได้เร่งเร้ารีบร้อน หากทว่าค่อยๆ กดนิ้วนวดช่องทางโดยรอบของน้องอย่างนุ่มนวลที่สุด แต่จู่ๆ ความคิดพิเรนทร์ก็ผุดขึ้นมาในสมอง...  

จะเป็นอย่างไร หากอวัยวะที่ทำหน้าที่กดอยู่รอบๆ นี่นุ่มกว่า ลื่นกว่า เปียกชื้นกว่า และร้อนกว่า  

 

ไม่พูดพร่ำทำเพลงด้วยเกรงว่าความคิดจะดังเกินไป เขาดันเรียวขาเล็กของน้องให้ยกขึ้นอยู่ในท่าทางที่เอื้ออำนวยให้เราทำอะไรต่อมิอะไรได้มากขึ้น เขาตัดสินใจปาดลิ้นลงบนกล้ามเนื้อนุ่มหยุ่น ก่อนสอดแทรกก้านนิ้วเข้าไปสัมผัสความคุกรุ่นด้านในนั้น   

แล้วทุกอย่างก็พังลงภายในชั่วพริบตา...  

แค่นิ้วเดียวคยองซูก็เจ็บเสียจนอยากตายไปให้พ้นๆ เสีย ไหนพี่เขายังกลั่นแกล้งโดยการโลมเลียช่องทางด้านหลัง วินาทีนี้คำปลอบประโลมใดก็ไม่อาจทำให้ตั้งใจฟังได้อีกแล้ว   

“ ฮึก ! เจ็บ ”  

น้ำหูน้ำตาไหลเพราะร่างกายปรับตัวไม่ทัน ถึงจะโลมเลียกันก่อนหน้านี้มันก็ไม่มีผล เขาห่างเรื่องอย่างว่ามาตั้งเจ็ดปี อยู่ดีๆ ให้มาอ้าขารับเลยนี่คงไม่ได้ ซึ่งดูเหมือนว่ากุมารแพทย์จงอินจะเข้าใจในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกดังกล่าว จึงช่วยลบล้างความเจ็บปวดโดยการสาวรูดความเป็นชายขนาดกระทัดรัดของอีกฝ่าย มือหนึ่งช่วยดึงความสนใจ ส่วนอีกมือหนึ่งนั้นไซร้ก็คอยตระเตรียมให้น้องพร้อมมากที่สุด  

เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายพร้อมรับ ชายหนุ่มจึงจัดแจงให้น้องอยู่ในท่าที่ตนเองสามารถปฏิบัติกิจกามได้ถนัดถนี่ จงอินเคลื่อนตัวลงต่ำพร้อมๆ กับปลดตะขอกางเกงด้านล่างเพื่อคลายพันธนาการที่ผนึกความต้องการของเขาเอาไว้ และตามด้วยกางเกงชั้นใน ซึ่งไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่อีกต่อไปแล้ว   

เรียวขาเล็กถูกยกให้ชันขึ้นช้าๆ ก่อนหน้าขาของอีกฝ่ายจะเข้าใกล้ไปประกบแนบและแทรกกายเข้าไปไม่รอช้า คยองซูแทบกรีดร้องออกมาเมื่อแกนกายร้อนระอุสอดลึกเข้าภายในโพรงเนื้ออุ่น ผิวผนังนุ่มตอบรับโดยการตอดรัดอย่างบ้าคลั่ง แม้ทุกอย่างจะตั้งอยู่บนความใจเย็นของจงอินก็ตามที เขายับยั้งความต้องการเอาไว้เพื่อไม่ให้น้องเจ็บ เขากักเก็บสัญชาติญาณดิบเอาไว้ไม่ให้เล็ดรอด ชายหนุ่มสอดแขนเกี่ยวกอดรั้งร่างน้อยเอาไว้ ใช้ตัวเองเป็นที่รองรับกรงเล็บให้อีกฝ่ายกดจิกระบายได้โดยไม่ว่า  

แม้เชื่องช้าแต่ทว่ากลับหนักแน่นทุกสัมผัส จนในที่สุดเขาก็สามารถนำพาแกนกายอันร้อนระอุเข้าไปภายในโพรงเนื้ออุ่นได้สุดลำ คยองซูเผลอเพลี่ยงพล้ำด้วยตนคิดอีกฝ่ายคงไม่ฉวยโอกาสทำสิ่งใด ทันทีที่ตั้งท่าจะสูดปรับลมหายใจ พี่จงอินก็ถือวิสาสะถอนกายออกไป และค่อยๆ ดันมันเข้ามาใหม่อย่างเชื่องช้า ทุกรอยปูดของเส้นเลือด ทุกรอยหยัก ปลุกให้ประสาทสัมผัสทำงานได้อย่างร้ายกาจ  

รู้ว่ามันเข้ามา รู้ว่ามันออกไป รู้ว่ามันเถือกไถจนสุดความยาว...  

เหวี่ยงฝ่ามือฟาดบนมัดกล้ามสีแทนหนึ่งที โทษฐานทำอะไรไม่มีการบอกกล่าว เหมือนเรื่องราวจะไม่หยุดที่พระเอกแสร้งร้องโอดโอยออดอ้อนเช่นดั่งในมโนภาพของคนตัวเล็ก นอกจากพี่จงอินจะไม่เจ็บแล้วยังไม่รู้สึกรู้สา จู่ๆ ก็ทำใจกล้าหน้าด้านยกเรียวขาของเขาขึ้นพาดบ่า ก่อนโหมสะโพกใส่จนคนตาโตอดคิดไม่ได้ว่าอดอยากมากจากไหน  

“ อึ๊! ... อ๊ะ ”  

เพราะพี่จงอินไปทำงามหน้าส่งเสียงดังจนลั่นชั้น คยองซูจึงไม่อาจวางใจได้ว่าพวกมนุษย์ลุงป้าจะหยุดสอดรู้สอดเห็น อีกอย่างผนังคอนโดไม่ได้ทำมาเพื่อเก็บเสียง เขาจึงไม่อยากเสี่ยงเป็นขี้ปากชาวบ้าน ใจอยากกรีดร้องสบถครางเพียงใดก็ได้แต่อดทนอดกลั้น มือน้อยหนึ่งข้างยกขึ้นมากางกันเป็นกำแพงปิดกั้นอีกหนึ่งชั้นอย่างแน่นหนา ส่วนอีกข้างนั้นสาละวันกับการสร้างความแสบร้อนบนแผ่นหลังของร่างสูง  

เจ้าของผิวสีแทนสบถคำหยาบคายออกมาจนแทบจำไม่ได้ว่าเขาคือหมอเด็กผู้แสนสุภาพคนนั้น จงอินสาบานกับลมกับฟ้าว่าตนพยายามทะนุถนอมน้องอย่างสุดความสามารถแล้ว ทว่าผิวแก้มแดงๆ กับรอยช้ำที่ถูกแต่งแต้มจนเต็มเรือนกายชื้นเหงื่อกำลังผลักดันให้เขาแสดงพฤติกรรมอันก้าวร้าว มือหนาประคองแกนเนื้อกระทัดรัดขึ้นมาเพื่อสาวรูด หวังฉุดให้คยองซูถึงจุดพร้อมกันกับเขา  

คนทำก็นึกถึงแต่ประเด็นตรงนั้น ทำไมไม่ยอมคิดว่าฝ่ายแบกรับจะคลั่งบ้าง ร่างน้อยบิดกายส่ายสะโพกโยกเอวรับ พร้อมกับครางเพ้อเสี่ยงสั่นด้วยความกระสันกำลังกลืนกินพื้นที่ทุกตารางนิ้วในสมอง   

“ ร้องให้พี่ฟัง...ดังกว่านี้ได้ไหมครับคนดี ”  

ไม่ต้องสั่ง ไม่ต้องขอ หากตัวเองจะโรมรันแทนการบังคับกันกลายๆ คยองซูแทบสำลักอากาศหายใจเพราะตัวเองปรับตัวไม่ทันอีกฝ่ายที่เหมือนมีหมาบ้าเข้าสิง  

“ เบา ! อ๊า ! ... พี่จงอิน ! ... เบาค...รับ ! ”  

ตรรกะโง่ๆ ของฝ่ายรุกทั่วไป คือเมื่อไรที่ฝ่ายรับร้องให้เบานั่นเท่ากับให้เพิ่มความแรงขึ้น...  

 ,

และยังไม่ทันไร จงอินก็เหวี่ยงให้คยองซูถึงเพดานสวรรค์จนได้  

ธารน้ำอุ่นสีขุ่นหลั่งไหลออกมาจากความเป็นชายของคนตัวเล็ก ซึ่งได้ความอนุเคราะห์จากคุณหมอจงอินช่วยรีดออกมาเป็นรางวัลความสำเร็จในครานี้ คยองซูหอบหนัก ตั้งสติปรับลมหายใจและหวังจะพักให้หายเหนื่อย 

  

เรือนกายสั่นหงกเพราะความเสียวกระสันยังคงไม่จางหาย แต่ให้ตายเถิด...ทำไมพี่เขาต้องใช้สายตาแบบนี้มองคยองซูด้วย , เสร็จก็เสร็จไปแล้วยังจะด้านหน้าคามันไว้อีก  

เดี๋ยวนะ...  

ฟึ่บ !  

ความคิดที่ว่าไวนั้นไซร้ยังไม่เฉียดใกล้ความเร็วการกระทำของพี่จงอิน คยองซูสะดุ้งเฮือกดิ้นพล่านเพราะจู่ๆ ตนก็ถูกพลิกกลับมาอยู่ด้านบน ส่งผลให้แกนกายของอีกฝ่ายเดินทางเข้าไปได้จนส่วนปลายเสียดสีกับจุดอ่อนไหวภายในอย่างน่าหวาดเสียว  

“ จะรีบไปไหนล่ะครับคนดี พี่ยังไม่เสร็จเลยนะ... ”  

กรอกเสียงกระเส่ากระซิบชิดริมใบหู จงอินพิงแผ่นหลังกับโซฟา จับกระชับเอวคนตรงหน้ายกขึ้นเชื่องช้าก่อนตนเองจะสวนสะโพกใส่ แค่ครั้งแรกก็ทำให้ร่างเล็กไม่เป็นตัวเองอีกต่อไปแล้ว  

“ อึ๊ ! ”  

ไม่แคล้วโดนกลั่นแกล้ง โทษฐานทำตัวน่ารักเกินไปในสายตาพี่หมอ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้เก็บกลิ่นหอมบริเวณซอกคอเหมือนคนไม่รู้จักพอกับสิ่งใด พร้อมทั้งฝากรอยเอาไว้จนเป็นแนวแดงเถือก ซึ่งในขณะเดียวกันนั้นเอง เรือนกายส่วนล่างก็ยังคงทำงานสอดประสานกันได้ ราวกับพวกเขากำลังขับร้องเพลงในจังหวะเดียวกันอยู่  

คยองซูรู้สึกถึงทุกการเคลื่อนไหว ไม่ว่าจะเป็นการเข้า - ก็ลึกสุดใจ ส่วนออก - ก็วูบโหวงจนน่าใจหายเช่นกัน คนตัวเล็กทำได้แต่เพียงร้องครางพลางเกาะไหล่ของชายหนุ่มเอาไว้ หลับหูหลับตาไม่อยากรับรู้สิ่งใด เพียงเพราะแค่จินตนาการว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาทางนี้อย่างไร เขาก็แทบอยากให้ธรณีสูบไปเสีย  

มันกำลังดำเนินไปในทางที่ดี ทว่าจู่ๆ พี่เขาก็หยุดทุกการกระทำ ยกสองแขนขึ้นกอดอกแทนคำสั่งให้เขาเป็นผู้สานต่อ  

" ขยับสิครับ คยองซู "  

พูดจบคยองซูก็ประเคนฝ่ามือให้ ด้วยหมั่นไส้รอยยิ้มร้ายมุมปาก เรื่องพิเรนทร์ไม่เข้าท่านี่ไว้ใจคิม จงอินได้  

“ ขยับบ้าขยับบออะไรเล่า... ” ออกแนวบ่นคนเดียวมากกว่าตั้งใจด่าคนด้านหน้าโดยตรง  

“ นะครับ... นะ พี่ขยับมาตั้งนานแล้วเราไม่เห็นใจพี่บ้างหรือ ”  

แล้วใครสั่งให้ทำไม่ทราบ !  

“ ... ”  

คยองซูขบริมฝีปากล่างชั่งใจ ขนาดอยู่เฉยๆ ยังแทบจะตายเวลาพี่เขากระแทกสวน แล้วจู่ๆ จะให้มาขยับจับจังหวะเอง มันไม่ยากเกินไปสำหรับเขาที่ห่างเหินเรื่องนี้มานานหรือ  

“ เราก็รู้ว่าพี่ยอมเราอยู่คนเดียว... ”  

โอ้ย... อย่าทำแบบนี้ได้ไหมล่ะ !  

“ พี่อยากให้เราควบคุมพี่บ้าง นะครับ... ”  

บอกให้หยุดไง !  

“ ขยับนะคนดี... คิดเสียว่าพี่เป็นม้า มันไม่มีอะไรยากเลย , แค่ขึ้น - และลงช้าๆ เท่านั้นเอง ”  

มือหนายกสะโพกกลมกลึงให้ลอยขึ้นสูง แล้วค่อยๆ ชักจูงให้น้องดำดิ่งสู่เบื้องล่าง โพรงเนื้ออ่อนโอบอุ้มแกนกายอุ่นร้อนเอาไว้ และรับมันเข้าไปช้าๆ

มันคงจะดีกว่าถ้าคำพูดถูกหยุดไว้เพียงแค่นั้น... เพราะสิ่งที่จงอินกำลังเปรยออกมากำลังทำให้คยองซูกระดากอายจนอยากกลั้นหายใจตายกันไปข้าง !  

  

“ ถ้าเราเลือกจะควบพี่ ... นอกจากไม่มีอาการปวดเอวแล้วยังเสียวดีอีกต่างหาก ”  

  

จุดยิ้มร้ายข้างมุมปากพร้อมทั้งนำทางให้คยองซูเริ่มขยับได้โดยง่าย น้องน้อยปิดหูปิดตาเนื่องจากไม่อยากเห็นว่าพี่เขาลามกถึงเพียงใดผ่านหน้าต่างของดวงใจนั่น เรียวขาทั้งสองข้างสั่นเมื่อการกระทบกระทั่งลึกล้ำเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้อยู่มากโข ร่างเล็กสารภาพว่าไม่อยากเพิ่มพูนความกระสันให้เจ้าของความเป็นชายใหญ่โต ด้วยเกรงว่าตนจะแสดงกิริยาน่าอายออกไปในที่สุด  

แต่มีหรือจะห้ามจงอินได้ ยิ่งน้องไม่ยอมมันยิ่งท้าทายสำหรับเขา มาลองพนันกันเล่นๆ ดูไหมว่าน้องจะทนทานต่อความเสียวซ่านได้นานกี่นาที หากมีตัวแปรเป็นเขาขึ้นมา  

จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ กามารมณ์ทบเท่าทวีเมื่อคนสองคนมีจุดหมายที่ไม่ต่างกัน พวกเขาทั้งทรมาน ทั้งกระสัน จนอยากจะปลดปล่อยออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด คยองซูโอบกอดช่วงบ่ากว้างของอีกฝ่ายไว้เพื่อไม่ให้ตนเองหล่นลงไปกองกับแผ่นอกพี่เขาเสียก่อน ดวงตาสีนิลถือวิสาสะจ้องมององค์ประกอบเครื่องหน้าน่ารัก ซึ่งสมัยก่อนเขาออกตัวหนักว่าตกหลุมรักมันอย่างโงหัวไม่ขึ้น , แพขนตายาวกับเปลือกตาสีงาช้างชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตา ผิวแก้มเนียนซึ่งอยู่ถัดลงมาเคลือบสีชาดอ่อนๆ ปลายจมูกเล็กได้รูปนั้นก็ไม่ต่าง ส่วนกลีบปากชิ้นล่างนั้นถูกฟันคมขบกัดจนได้เลือด  

ปลอบประโลมร่างเล็กด้วยรสจูบอันหอมหวาน สอดมือหนาประสานมือบางแทนถ้อยคำให้กำลังใจ ปล่อยให้อารมณ์กลัดมันทำหน้าที่ของมันโดยกีดกันไม่ให้สติมาขัดขวาง กระทั่งคยองซูเริ่มปล่อยใจตัวเองคล้อยตาม ผ้าม่านหน้าฉากของละครเวทีแห่งกามาจึงเพิ่งจะถูกรูดเปิดเท่านั้น  

และในที่สุดคยองซูก็สามารถตอบสนองความต้องการของจงอินได้ สะโพกกลมกลึงยกย้ายส่ายไปมาโดยไม่ต้องให้พี่เขาช่วย ร่างเล็กไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทุกการกระทบกระทั่งกำลังล่อลวงให้เขาคลั่งตามอีกฝ่าย ฝ่ามือน้อยปัดป่ายสอดจิกทึ้งกลุ่มผมสีดำสนิทเพื่อหาที่ระบายความซ่าน ความร้อนไล่ลามทุกอนูผิวหนัง ยิ่งมีตัวแปรเป็นอุณหภูมิสูงถึงขั้นปรอทแตกในห้องซึ่งไร้เครื่องปรับอากาศแล้วไซร้ มันจึงกอปรให้อะไรต่อมิอะไรเกินพอดีไปเสียหมด  

ขีดความอดทนของจงอินหมดลงในตอนที่น้องกดหน้าลงมามองตา พร้อมทั้งงับริมฝีปากช้าๆ ราวกับเป็นการสาดน้ำมันลงบนกองฟืนอย่างจงใจ...  

จงอินโทษว่าเป็นความผิดของคยองซู...  

ของคยองซูเพียงคนเดียว  

เขายกเรือนกายท่อนบนของน้องพาดบนโซฟา ตอนนี้ร่างเล็กจึงอยู่ในท่าคลานเข่า ชายหนุ่มกระทั้นสะโพกเข้า - ออก ช้าๆ อยู่เพียงสองถึงสามครั้ง ก่อนจะกลับปรับจังหวะเป็นรวดเร็วจนน่าใจหาย คยองซูเหมือนจะขาดใจตายเพราะควบคุมลมหายใจไม่ทันความต้องการของพี่เขา ปลายเล็บทั้งสิบกดจิกกับผ้ากำมะหยี่ในตอนที่ตัวตนของจงอินกระทบกระทั่งจุดกระสันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกสัมผัสกำลังตอกย้ำว่าพวกเขาตกเป็นของกันและกันอีกครั้ง   

คำว่าผิดบาปไม่มีหลงเหลืออีกแล้วในความทรงจำ พวกเขามีความสุขเพราะร่างกายต่างเติมเต็มกันและกันราวกับเป็นชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ที่ขาดหาย...  

รัก  

คือนิยามเดียวที่พวกเขามอบให้กันและกัน  

ทุกการกระทบกระทั่งรุนแรงจนคยองซูไม่อาจอดรนทนแบกรับได้ เขาเปิดปากร้องบอกพี่เขาว่ามันใกล้จะมาถึง แรงส่งมหาศาลทำให้ร่างเล็กเสียวจนต้องจิกต้องทึ้งเบาะโซฟา น้ำหูน้ำตาก็ไหล รู้สึกเหมือนราวกับตนเองถูกพรากลมหายใจออกไปทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่   

เร่งความเร็วเมื่อรู้สึกตรงกันว่าร่างกายกำลังจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มซ้ำที่จุดเดิมจนในตอนสุดท้ายคยองซูก็ชิงตัดใจยอมแพ้ไปก่อน ร่างเล็กชาวาบเมื่อสมองถูกสาดด้วยสีขาว ธารน้ำถูกพี่เขาช่วยรีดเค้นออกมาจนเต็มมือใหญ่ และหลังจากนั้นไม่นาน ความรักของพี่เขาก็อัดแน่นเต็มช่องทางพร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหู  

“ ...พี่รักเรานะ คยองซู ” 

. 

มีต่อเด็กดีจ้า