Tamed - 04

 

วันนี้ไม่มีเครื่องมือพันธนาการใดๆ มาขวางกั้น เซฮุนนึกรำคาญเสื้อผ้าอาภรณ์บนเรือนร่างของคนตัวเล็ก ดูเหมือนต่อให้มีเสื้อสักหนึ่งร้อยตัวมาให้เขาฉีกเล่นก็คงไม่เพียงพอต่อการดับอารมณ์ร้อนในอกชายหนุ่ม เม็ดพลาสติกในรังดุมถูกกระชากลุ่ยหลุดกระจายเกลื่อน ลู่ฮานรู้แล้วว่าจากนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เขาหวีดร้องเสียงสั่น ทุบตีทำร้ายคนบนร่างทุกวิถีทาง พยายามสร้างความหงุดหงิดเพื่อให้ตนเองหลุดพ้น ทว่าทำไปก็เท่านั้น มันไม่มีประโยชน์ เหยื่อที่ไม่ดิ้นรนนับว่าไม่สนุกและไม่คุ้มจะเล่นด้วย เพราะฉะนั้น เขาจึงพอใจเหลือเกินที่ร่างเล็กเป็นเช่นนี้ แววตาหวาดกลัวในดวงเนตรคู่สวยราวกับไฟที่ลุกไหม้อยู่ใต้โลก ยิ่งระอุ ยิ่งเร่งเร้าให้ลาวาอย่างเขาปะทุแตก

ไม่มีความปราณีอย่างเฉกเช่นเคยลั่นวาจาเอาไว้ ไม่ถึงสามนาทีร่างเล็กก็กลับมาเปลือยเปล่า ดาวน์ไลท์ด้านบนเพดานเหนือหัวเตียงส่องแสงสว่างพอให้ชายหนุ่มเห็นว่าอะไรเป็นอะไร เซฮุนไม่ลืมจะเปิดเครื่องปรับอากาศเพื่อไม่ให้ห้องนอนร้อนเกินไปสำหรับการทำกิจกรรมเข้าจังหวะ ดีที่วันนี้คนไข้ของเขาไม่ได้มีมากนัก จึงมีแรงเหลือเฟือจะทรมานนักโทษให้หลาบจำ หากถามถึงตัวนักโทษดูเล่า ? ซาตานจะเห็นใจไหมหากเจ้าของเรือนร่างบอบบางนี้ไม่อาจสู้รบปรบมืออะไรใดๆ ได้ อาหารหลายมื้อไม่ตกถึงท้อง น้ำดื่มไม่เคยเล็ดรอดให้ร่างกายซึมซับความชุ่มชื้นดังเช่นในยามปกติ

และคำตอบคือ ไม่

ต่อให้ชำเราเสียจนลู่ฮานขาดลมคาอก เขาก็จะปลุกร่างน้อยนี้ขึ้นมารับกรรมที่เคยได้ทำไว้อีกครั้ง จนกว่าจะสาแก่ใจ

ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวของตัวเองช้าๆ ซึมซับความตื่นตระหนกที่ฉายชัดออกมาทางดวงหน้าด้วยความย่ามใจ น้ำหนักมากมายของชายหนุ่มสามารถทำให้คนใต้ร่างไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไปไหนได้ ลู่ฮานจึงทำได้เพียงแต่ปิดตาทุบตี เบือนหน้าหนีไม่อยากรับรู้ เสียงหัวเข็มขัดกระทบกับพื้นไม้เร่งเร้าให้หยาดน้ำตาหลั่งไหล ท้ายที่สุดแล้วนรกขุมนี้ก็ไม่มีทางออก เรียวขาขาวทั้งสองข้างอ่อนแรงเกินกว่าจะขัดขืน จำยอมให้เขาแหวกร่าง เชยชมช่องทางสีหวานซึ่งบวมเป่งเนื่องจากการใช้งานอย่างหนัก มันไม่ได้ถูกเยียวยาอย่างที่สมควร เซฮุนบังคับ เอาแต่ใจ ไม่สนใจฟังคำร้องขออ้อนวอนเลยสักนิด

แกนเนื้อร้อนถูกปลุกเร้าด้วยฝ่ามือหนาของเจ้าของ ไม่เสียเวลาเล้าโลมหรืออะไรใดๆ เฉกเช่นที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามคนใต้ร่างก็ไม่ได้มีอิทธิพลใดๆ กับเขามากมายขนาดนั้น  ไม่ได้รัก มีเพียงชัง ดังนั้นจึงถือว่าจะทำอะไรก็ได้ ร่างสูงถูไถส่วนปลายยั่วเย้า ถือวิสาสะกดชำแรกแทรกกายเข้าในโพรงเนื้ออ่อนนุ่ม กำซาบความเสียวซ่านทุกหยาดหยด ก่อนขยับสะโพกสอบโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตระเตรียมใจ ทุกจังหวะแนบแน่น ลึกล้ำขัดขืนอย่างไรไม่นานก็ต้องปล่อยครางแทบขาดใจ เซฮุนรับประกันได้ เขาทดลองมาแล้ว

เหมือนรู้แกวกันและกัน เมื่อร่างสูงต้องการเสียงคราง ลู่ฮานก็จะไม่มอบให้ เขากัดปากกลั้นใจ กล้ำกลืนทุกความเจ็บปวดเอาไว้และปล่อยมันกลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำตาอุ่นใส ถึงใครจะมองว่าเขาอ่อนแอทว่าเวลานี้มันหาได้สำคัญไม่ ในเมื่อศักดิ์ศรีซึ่งเคยมีอยู่ก็ถูกเหยียบย่ำ มิหนำซ้ำร่างกายยังแปดเปื้อน คงไม่มีอะไรย่ำแย่ไปมากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้อีกแล้ว ร่างเล็กตัดพ้อโชคชะตา ทลายทุกความเชื่อมั่นในตัวพระเจ้า ก้มหน้ายอมรับทุกการกระทำอันหยาบโลนของคุณหมอหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ

ความสมเพชในตัวเองแปรสภาพเป็นความเกลียดชังคนบนร่าง เขาเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างของโอ เซฮุน ผู้ชายสกปรกซึ่งฉากหน้าเป็นถึงนายแพทย์น่านับถือ คราแรกที่ได้รู้จักกัน คิดว่าหน้าใสใจจะซื่อ ทว่าในความเป็นจริงแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ต่างอะไรกับผ้าสีดำ แปดเปื้อน โสมม น่ารังเกียจเสียจนไม่อยากจะร่วมลมหายใจเดียวกัน

กดปลายเล็บคมลงบนฟูกนิ่ม เมื่อซาตานในคราบเทพบุตรกระแทกสะโพกเจาะจงตรงจุดกระสัน เนื้ออ่อนต่อเนื้ออ่อนขยับเสียดสี เพิ่มเท่าทวีความซ่านอยาก สั่นหงกไปทั่วทั้งร่าง ราวกับได้รับสารเสพติดเกินขนาด กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลปลิวกระจัดกระจายทั่วหมอนใบใหญ่ เกิดเป็นภาพซึ่งเกินกว่าจะบรรยายให้ได้รู้ทั่วกัน หากไม่มีความแค้น ความชิงชังมาขวางกั้น ชายหนุ่มก็คงเป็นอีกคนกระมัง ที่หลงรักเจ้ากวางพยศตัวนี้

ไม่ปล่อยให้จังหวะยืดเยื้ออยู่นาน เซฮุนเริ่มกระชากสะโพกเข้าออกด้วยจังหวะหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น เขายึดถือเอาความพึงพอใจของตนเองเป็นใหญ่ ไม่สนใจน้ำตามากมายของคนใต้ร่าง ตอกอัด ยัดเยียดทุกความเกลียดชัง ให้ลู่ฮานรู้สึกอยากตายคาอก

“ เกลียด... ”

แผ่วเบา แหบพร่าเกินกว่าจะได้ยิน หากทว่าคนที่ใส่ใจในทุกสิ่งอย่างเฉกเช่นร่างสูงมีหรือจะไม่ได้ยิน เขาวาดยิ้มเหยียดหยาม นึกขันคนปากไม่ตรงกับร่างกายเสียเหลือเกิน

“ อะไรนะลู่ฮาน หืม ? ”

สนุก ยิ่งทรมานก็ยิ่งสนุก เซฮุนตั้งใจกดส่วนปลายบดเบียดจุดกระสัน ย้ำ ซ้ำๆ  ทุกสัมผัส

“ เกลียด... อึก ! ”

“ ปากบอกว่าเกลียดฉัน แต่ร่างกายนายไม่เห็นเกลียดเลยนี่ อา...ออกจะชอบมันด้วยซ้ำนะ ”

หยอกเย้าเร้าอารมณ์ เอาให้ทนไม่ได้

“ อะ...อ๊า ”

“ พูดอีกสิลู่ฮาน พูดมันออกมา ”

หาได้บังคับด้วยเพียงคำพูดไม่ ยิ่งร่างเล็กพยศ ไม่ทำตามใจ ยิ่งทรมานให้อีกฝ่ายต้องจนตรอก ยอมร้องขอ

“ อ๊ะ ! …ฉัน...เกลียด...อะ...แก ! ”

ยากเหลือเกินต่อการสะกดกลั้น ลู่ฮานไม่รู้ว่าตนต้องทนอีกนานแค่ไหน ร่างกายอัปยศนี่ทรยศเขาโดยการตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ ห้วงอารมณ์สุขสมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ต่างอะไรกับโสเภณี ไม่มีอะไรที่แตกต่างกัน น่าสมเพช น่ารังเกียจ ต่อให้เอาอะไรมาชำระล้าง ความสกปรกโสมมก็คงไม่จางหาย

ลมหายใจของร่างเล็กเริ่มขาดห้วง เพลิงกามแผดเผาทุกอย่าง สุดปลายทางของเขาใกล้เข้ามาทุกที เพียงเอื้อมเท่านี้เขาก็จะถึง หากทว่ามีหรือ ซาตานเหนือหัวจะทำทุกอย่างให้มันราบรื่น จังหวะการขยับสะโพกเริ่มช้าลงเสียจนหยุดนิ่ง เหลือทิ้งไว้แต่ลู่ฮานซึ่งจมดิ่งอยู่ในห้วงความกระสัน ไร้ออกซิเจนและผู้ช่วยเหลือ ทิฐิที่ยังพอมีเหลือสั่งให้เขาปิดปากเงียบ ไม่ร้องขอ ไม่แสดงทีท่าว่าทรมาน อีกฝ่ายจะไม่ได้ใจ และตัวเขาเองก็ไม่ต้องมาคอยนอนอ้าขารองรับความต้องการของใคร

หากนรกจบเท่านั้นก็คงดี , เซฮุนไม่ปล่อยให้ลู่ฮานพยศเย่อหยิ่งอยู่นาน อุ้งมือใหญ่แตะสัมผัสกรีดกรายบนความเป็นชายขนาดกะทัดรัด เร่งเร้าให้นักโทษใต้อาณัติของเขาเอ่ยปากขอ พยศหนักๆ แบบลู่ฮานไม่สั่งสอนให้หลาบจำก็คงจะใจดีจนเกินไป

รูดรั้ง เน้นย้ำ จนร่างเล็กหลุดครางด้วยความกระสันซ่าน เขาดิ้นพล่าน นึกสมเพชที่ร่างกายสะท้านสุขสม ทั้งเกลียด ทั้งกลัว แต่ไม่อาจหลบหนี ต้องทนให้อีกฝ่ายย่ำยี ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ส่วนปลายปริ่มน้ำใสๆ เป็นสัญญาณเตือนให้ร่างสูงหยุดกลั่นแกล้ง ต่อไปนี้ต่างหากมันคือของจริง นรกที่แท้จริงซึ่งลู่ฮานต้องเผชิญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขำกระแทกกายกลับเข้าไป เสือกไสในจังหวะเร็วเสียจนใจหาย คนโดนฤทธิ์ความกำหนัดอย่างร่างเล็กมือหรือจะรอด ไม่พ้นสั่นไปทั้งสรรพางค์กายกับผวาขึ้นจิกกอดปีกไหล่ของเขาเอาไว้หรอก เซฮุนยกยิ้มเหยียดหยาม กวาดสายตามองเรือนร่างขาวบางซึ่งบอบช้ำจากการทารุณกรรม ใบหน้าสวยหวานฉาบทับด้วยความกระสันอยาก ริมฝีปากเผยอกว้างส่งเสียงครางออกมาไม่ขาดสาย

แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ซาตานหนุ่มกระโจนจ้วงกระชากทุกห้วงลมหายใจของกวางพยศ ส่งผลให้ลู่ฮานจำเป็นต้องฉีกร่างต้อนรับความต้องการของอีกฝ่ายอย่างปฏิเสธไม่ได้ นัยหนึ่งเขาต้องป้องกันตนเองจากความเจ็บเสียดที่ช่องทางด้านหลัง ส่วนอีกนัยคือเขาไม่อาจทานทนความเสียวซ่านได้อีกต่อไป

ปลายเล็บเท้าทั้งสิบกดจิกเกร็งลงบนฟูกนอนหนานุ่ม ช่วงเวลาแห่งการแตกดับเข้าใกล้จนเอื้อมมือถึงอีกครั้ง หยาดเหงื่อมากมายไหลรินโทรมกายชายทั้งคู่ ราวกับวิ่งมาราธอนนับร้อยเมตรมาก็ไม่ปาน เครื่องปรับอากาศราคาแพงระยับกลายสภาพเป็นเพียงอากาศธาตุเมื่อกิจกรรมบนเตียงหลังใหญ่ยังคงถูกสานต่อ เสียงครางครวญดังต่อเนื่องให้ได้ยินไม่ขาดหู

เกลียด ลู่ฮานเกลียดทุกอย่างที่ตัวเองประสบพบเจออยู่ เกลียดเสียงครางและใบหน้าอันน่าสมเพชของตัวเองจนอยากทำลายมันทิ้ง ทุกการกระทำของเขาเป็นเหตุให้เซฮุนย่ามใจ เป็นเหตุให้ร่างสูงได้ถือไพ่เหนือกว่า

“ อึก ! ”

วิถีสากลมักจะตามด้วยประโยคที่ว่า ‘ หยุดทำไม ’ ทว่ามันไม่ใช่สำหรับคนถือทิฐิเป็นใหญ่เฉกเช่นร่างเล็ก ดวงเนตรกลมโตคลอน้ำตวัดมองชายบนร่างด้วยความไม่พอใจ จึงหวังจะช่วยเหลือเรือลำน้อยที่ลอยคว้างอยู่กลางอ่าวด้วยสองมือของตนเอง

เกมพลิกเมื่ออีกฝ่ายเริ่มออกแรงขยับเชื่องช้า หากใครไม่เคยประสบคงไม่เข้าใจว่ามันทรมานขนาดไหน มันไม่ใช่วิธีที่ช่วยให้ไปถึงฝั่งฝัน ไม่ใช่วิธีที่ดีเลยด้วยซ้ำในตอนนี้

“ อยากหรือ ? ”

คนเอ่ยถามแสร้งทำหน้าซื่อตาใส มันน่าเหวี่ยงหมัดใส่ให้หน้าหล่อๆ นั่นให้บวมช้ำไปข้าง

“ ขอร้องสิ ลู่ฮาน , ขอให้ฉันกระแทกนายให้แรงกว่านี้ ”

ไม่มีทาง ร่างเล็กประกาศก้องในจิตใต้สำนึก เขาปิดปากเงียบ เบือนหน้าหนีสายตาน่ารังเกียจ พยายามกล้ำกลืนคลื่นความรู้สึกกระอักกระอ่วนซึ่งทะลักล้นออกมาจุกอยู่ตรงคอหอยให้กลับไปในที่ที่สมควร แต่มันไม่ง่ายเลย ลู่ฮานสาบานได้

สุดท้ายก็พ่ายแพ้จนหมดท่า ร่างกายอันอัปยศตอบโต้สัมผัสหยาบช้านั้นด้วยการบดเบียดสะโพกเข้าหาแกนเนื้อร้อน ทุกการกระทำดำเนินตามทางเนื่องด้วยสัญชาตญาณและระดับอารมณ์ซึ่งยังพุ่งสูง การปิดกั้นตนเองจากสถานการณ์จริงไม่อาจทำให้กวางพยศรู้เลยว่าซาตานกำลังยกยิ้มพึงพอใจอย่างถึงที่สุด เจ้าของเสียงทุ้มกลั้วหัวเราะในลำคอ ตะปบฝ่ามือลงบนเอวคอดผิดกับรูปลักษณ์ภายนอกของร่างเล็ก

“ ฉันจะถือว่ามันคือคำขอร้องของนายก็แล้วกัน ”

ถ้าหากคุณคิดว่าทั้งหมดที่ผ่านมาคือขั้นสุดของเซฮุนแล้ว คุณคิดผิด ไม้เด็ดมักอยู่ในตอนท้ายสุดสิ จริงหรือไม่ ? ชายหนุ่มวัยกลัดมันมีพละกำลังไม่ต่างอะไรจากม้าศึก คึกราวกับอยู่ในสนามรบ เลือดทุกหยาดหยดภายในกายร้อนเร่า เสียงหวีดร้องครวญครางทรมานมีฤทธิ์ไม่ต่างจากยาปลุกเร้า เหล่านั้นทำให้การลงโทษในครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่าครั้งที่ผ่านมาหลายเท่า เรือนกายเล็กดูบอบบางหากเทียบกับนายแพทย์ซึ่งหมั่นดูแลรูปร่างอย่างสม่ำเสมอ

ลู่ฮานฉีกขาออกกว้างด้วยสมยอมทั้งสิ้น เรียกร้องหาสัมผัสลึกล้ำไม่รู้จักเพียงพอ เขาปลดปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ ธรรมชาติของการร่วมกันสำเร็จความใคร่

“ อึก ! ..อีก ! ”

“ เหอะ , โดนไปไม่กี่ครั้งก็ร่านสวาทเสียแล้วหรือ ? ”

“ อ๊า ! เงี..ยบ ! เงียบป..าก !! ”

“ ขนาดนายยังไม่ทำ เรื่องอะไรฉันจะทำ , รู้ไว้เสียด้วยลู่ฮาน นายไม่มีสิทธิ์มาก้าวร้าวต่อปากต่อคำกับฉัน ”

อย่างไรก็ตามเรื่องราวในครั้งนี้คือความแค้น เซฮุนไม่ลืมมันและไม่มีทางลืมแน่ ร่างสูงขยันแหย่กระแทกแดกดันสะโพกลงกระทบกระทั่งจุดกระสัน ทำซ้ำๆ อยู่ไม่นานธารน้ำคาวสีขาวขุ่นก็เอ่อล้นทะลักออกมามากพอๆ กันกับความหฤหรรษ์เกินบรรยาย

หอบหายใจสั่นกระเส่า ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย บทลงโทษนี้มันยาวนานเกินกว่าครั้งไหนๆ แกนเนื้อขนาดใหญ่ถูกถอดถอนออกไปให้รู้สึกวูบโหวงอยู่เพียงครู่ ก่อนลู่ฮานจะถูกจับเหวี่ยงให้ขึ้นนั่งทับบนหน้าขา คุณหมอหนุ่มสวนกายกลับเข้าใส่ช่องทางสีหวานและแช่มันค้างไว้เช่นนั้น

“ ครั้งแรกเป็นค่ากระจกที่นายทำแตก ”

คลึงสะโพกกลมกลึงเต็มไม้เต็มมือพร้อมกับรอยยิ้ม ...รอยยิ้ม ที่ไม่น่ายินดีเอาเสียเลย

“ ส่วนครั้งนี้...ข้อหาที่นายกล้าคิดจะหนีไปจากฉัน ”

แล้วคนตกเป็นรองจะทำอย่างไรได้นอกจากก้มหน้ายอมรับชะตากรรม จะทนปล่อยให้ทรมานมันก็ไม่ใช่วิถีที่น่ายินดีสักเท่าไร กวางพยศในกำมือซาตานร่ำไห้ หยัดกายตามจังหวะชักนำของอีกฝ่ายไม่หน่ายหนี ห้วงอารมณ์ซึ่งยังคั่งค้างผลักดันให้การกระทำทุกอย่างอยู่เหนือเหตุผล ถึงกระนั้นเองลู่ฮานก็ยังรู้ตัวเองอยู่เสมอ เกลียดตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ ลั่นวาจาเอาไว้ว่าจะไม่เคลิบเคลิ้ม ตอนนี้กลับมาเต้นเร่าๆ อยู่บนร่างเขา อ้าขาให้เขาเชยชม ปล่อยให้เขาสูดดมกลิ่นกาย ปล่อยให้ลมหายใจรดระคายเคืองผิว

ท่วงท่าการรวมหลับนอนเช่นนี้ทำให้ทั้งสองแนบสนิทชิดกันมากขึ้น เซฮุนปล่อยเสียงครางผะแผ่ว กำซาบความกำหนัดราวกับซาตานได้กลืนกินเนื้อสด ชายหนุ่มขบกัด หยอกล้อติ่งหูนิ่ม เยาะเสียงทุ้มต่ำพลางบดขยี้ยอดอกซึ่งบวมช้ำ

“ เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนายยังพูดว่าเกลียดฉันหนักหนา ไหงตอนนี้มาร่อนสะโพกอยู่บนตัวฉันเสียล่ะ หืม ? ”

ร่างเล็กไม่โต้เถียงให้เสียน้ำลาย เพราะรู้ดีว่าอย่างไรตนก็ไม่อาจได้รับชัยชนะ

“ น่าสมเพชจริงๆ เลยนะ นายว่าไหม ? ”

ศักดิ์ศรีของลู่ฮานยังถูกเหยียบย่ำไม่พออีกหรือ ? เขาต่ำต้อยถึงเพียงนี้แล้วยังไม่สาแก่ใจอีกหรือยังไง ?

“ หมอใหญ่จะทำหน้ายังไงนะ ถ้ารู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่ต่างอะไรกับอีตัว ขายไปทั่ว ไม่เลือกหน้า ”

ร่างเล็กกำหมัดแน่น อยากจะต่อล้อต่อเถียงแทบตาย ทว่าตนเองก็เป็นอย่างที่เขากล่าวหาทุกประการ สะโพกกลมขยับเบียดเสียดสี ต้อนรับขับสู้แกนเนื้อระอุร้อน ก่อนโน้มใบหน้าเข้าใกล้ชายหนุ่มใต้ร่าง กรีดยิ้มเหยียดหยามประดับใบหน้าสวยหวาน

“ แล้วผู้ชายที่มาเกลือกกลั้วกับอีตัวอย่างฉัน มันเรียกว่าอะไรกันล่ะ ? ”

แม้จะถูกย่ำยีศักดิ์ศรีจนป่นปี้แหลกลาน ลู่ฮานก็ยังคงเป็นลู่ฮาน เขาไม่ยอมเสียเปรียบตกต่ำคนเดียวแน่ อย่างน้อยหากจะต้องทุกข์ทรมาน อีกฝ่ายก็สมควรได้รับชะตากรรมไม่ต่างกัน ปลายนิ้วละเอียดละเลียดแตะแผ่นอกแกร่ง ช้อนดวงเนตรหวานเชื่อมทอประกายยั่วยวนสบประสานกับดวงตาสีรัตติกาลทรงเสน่ห์

“ ว่าไง คุณหมอจะให้เท่าไรดีครับ ? ”

ผลที่คาดหวังเอาไว้คือการที่ร่างสูงหัวเสียจนไม่อยากทำอะไรต่อ หากแต่ในความเป็นจริง ชายหนุ่มกลับหัวเราะในลำคอ และพลิกกายกลับมาควบคุมสงครามซึ่งเต็มไปด้วยกามอารมณ์แทน ลู่ฮานไม่เคยสิ้นแรงพยศ คราแรกอาจดิ้นรนอดทนสู้เพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอด ทว่าในเวลานี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กยอมแลกทุกอย่าง แลกแม้ทั่งศักดิ์ศรี เพื่อให้โอ เซฮุนคนนี้ตกนรกตามลงไปด้วย

“ งั้นปากดีให้มันได้ตลอดก็แล้วกัน ! ”

---

มีต่อหน้าบทความนะคะ ' - ')/ 

http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=921211&chapter=5

Tamed - 03

 

“ โอ เซฮุน ! มันจะมากไปแล้วนะ , โอ๊ย ! ”

จู่ๆ ก็ถูกจับโยนลงกับพื้นไม้แข็งๆ แต่เดิมเรี่ยวแรงก็ไม่มีตอนนี้จึงได้ทางสู้โดยสิ้นเชิง เรือนกายเปล่าเปลือยขาวนวลเปรอะเปื้อนข้าวต้มเครื่อง ทั้งเหม็นคาวและรู้สึกเหนอะหนะ

“ เป็นบ้าหรือไง !  ”

โรคจิต เซฮุนมันโรคจิตชัดๆ ไม่พอใจเอะอะก็ใช้กำลัง นี่เขายังเป็นคนนะ !

“ ถ้าฉันจะบ้า ฉันก็บ้ากับนายแค่คนเดียวเท่านั้นล่ะลู่ฮาน รู้สึกเป็นเกียรติดีไหมล่ะ !? ”

มือหยาบคู่นั้นจับบังคับร่างของเขาให้คุกเข่าคลานสี่ขา พร้อมทั้งทาบทับกายลงมากักขัง เหนี่ยวรั้ง ปิดทางหนี

“ ปล่อยนะ ! ปล่อย ! ฉันบอกให้ปล่อยไง โธ่โว้ย ! ”

ลู่ฮานไม่อาจยอมให้ตัวเองเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว สัมผัสน่ารังเกียจตราตรึงแน่นอยู่ในจิตสำนึกหลอกหลอนเขาตั้งแต่ลืมตาตื่น ยิ่งถูกแตะเนื้อต้องตัวยิ่งรู้สึกอยากตายๆ ไปเสีย ร่างเล็กดิ้นสะบัด ถองข้อศอกใส่หน้าท้องของอีกฝ่ายเต็มแรง ทว่าถึงกระนั้นคนหน้าด้านก็ยังคงรัดอ้อมแขนไว้แน่นหนา สองขาไม่อาจถูกนำมาใช้ด้วยยังถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ เขาฟึดฟัดฮึดฮัดขัดใจ โวยวายไม่อายใคร ทว่ายิ่งพยายามเท่าไร ก็เหมือนว่าเซฮุนจะไม่สะทกสะท้าน กลับเอาแต่หัวเราะหึๆ อยู่ข้างใบหู

“ ไอ้หมอโรคจิต วิปริต ! ”

เพราะมัววุ่นวายกับการหลบหนี จึงไม่ทันได้รู้เลยว่าตนเองกำลังตกอยู่ในอันตราย กวางพยศถูกฆ่าให้ตายแล้วก็ชุบชีวิตให้ฟื้นขึ้นอีกรอบ อีกครั้งที่นายพรานจ้องจะทำลายมันซ้ำอย่างเลือดเย็น

“ ปากนี่ดีจังเลยนะ แต่ถ้าเก็บไว้ครางให้ฉันฟังจะมีประโยชน์มากกว่าพูดจาไม่เข้าหู ”

เซฮุนเริ่มรุ่มร่าม เขาไล้มือไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ขบกัดใบหูเล็กพร้อมกับวาดยิ้มแสยะราวกับปีศาจ กดปลายเล็บสั้นลงบนหน้าท้องแบนราบ ไต่ต่ำจนรุกรานส่วนความเป็นชายของอีกฝ่ายที่กำลังหลับใหล จับประคองมันเอาไว้ด้วยสัมผัสนุ่มนวลซึ่งแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ชักช้า เนิบนาบ ราวกับซาตานในคราบเทพบุตร ลู่ฮานหอบกระเส่า ขัดขืนไม่ได้ด้วยถูกพันธนาการเอาไว้ เลยต้องปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ โดยพยายามไม่ให้ตัวเองคล้อยตามเฉกเช่นกฎของธรรมชาติ หากทว่ามันยากเหลือเกิน ในเมื่อร่างสูงแสนเชี่ยวชาญ ชำนาญการราวกับทำมันเป็นกิจวัตร

“ อึก ! ”

สัมผัสวาบหวามที่ช่วงล่างดูเหมือนว่าจะยังไม่สาสม เซฮุนใช้มืออีกข้างจิกทึ้งกลุ่มผมนุ่มก่อนกดใบหน้าสวยหวานให้ต่ำเตี้ยเรี่ยระพื้น ก่อนออกเสียงสั่งประกาศิต

“ ในเมื่อป้อนดีๆ แล้วไม่ชอบใจ ก็ไม่ต้องใช้ช้อนกิน , อ้าปากลู่ฮาน จัดการทำให้พื้นบ้านฉันกลับมาสะอาดเหมือนเดิม เดี๋ยวนี้ ”

“ ไม่ ! อ๊ะ ! ”

ร่างเล็กเบือนหน้าหนี โก่งตัวดิ้นพล่านหวังจะทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญจนปล่อยตนไปเสีย ทั้งๆ ที่แกนเนื้อขนาดกะทัดรัดจะตกอยู่ในอุ้งมือร้อน โดยหารู้ไม่ว่าเหล่านั้นยิ่งเป็นการโหมปลุกอารมณ์ของร่างสูงให้เพิ่มขึ้น เขาขยับมือเนิบนาบ ใช้ฟันคมขบกัดใบหูขาว ลู่ฮานดื้อด้านจนขี้คร้านจะพูดจาดีๆ หรือปราณีให้อีกฝ่ายเหลิง เซฮุนกระตุกปมผ้าหมิ่นเหม่ตรงบั้นเอวออก พร้อมทั้งเสือ.กกระทั้นกายเข้าไปจนสุด

“ กินเสียลู่ฮาน เผื่อจะมีแรงมาต่อสู้กับโชคชะตาอันอัปยศที่นายกำลังเผชิญอยู่ , อา... แล้วอย่าอ้างถึงศักดิ์ศรีเลยนะ เพราะมันหมดไปตั้งแต่นายยอมนอนอ้าขาให้ฉันแล้ว ”

- ยังมีต่อในบทความน้า -