---
เซฮุนตะโบมจูบลงบนกลีบปากเล็ก ขบกัด ดูดดึงชิ้นเนื้อนิ่มหยุ่นนั้นด้วยความกระหาย
ชายวัยกลัดมัน อัดอั้นมาพักใหญ่ ภาพที่ได้เห็นมันเลยไม่ต่างอะไรจากนิยามที่ลู่ฮานให้เอาไว้นัก
เขาซอกซอนลิ้นร้อนชอนไชในโพรงปาก กวาดทุกความขยาดหวาดกลัว
ก่อนดื่มด่ำมันอย่างลำพองใจ
กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งปลุกสัญชาตญาณดิบให้ฟุ้งกระจายแฝงไปในโลหิต
นิทานเรื่องหนูน้อยหมวดแดงในความเป็นจริงได้เริ่มต้นขึ้น
ฟอนเฟ้นเนื้อนุ่มด้วยสองมือหนา
เค้นคลึงผ่านเนื้อผ้าและเงี่ยหูฟังเสียงเสียดสี กระชากกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนไม่เหลือชิ้นดี
ก่อนฝังคมเขี้ยวลงบนหัวไหล่บาง สูดกลิ่นสบู่จางๆ บนเรือนร่างอันน่าพิสมัย
แม้ในตอนนี้ลู่ฮานจะไม่ได้มีน้ำมีนวลแบบเมื่อก่อน ทว่าเซฮุนกลับชอบทุกๆ อย่างที่คงอยู่ในตอนนี้
ช่วงเอวคอดกิ่วอย่างเห็นได้ชัด สะโพกอวบอัดเนื่องจากการใช้งานบ่อย จับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปหมด
ระหว่างที่กำลังมอมเมาร่างน้อยด้วยสัมผัสจูบ
เซฮุนลูบไล้ไปทั่วทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างขาว เขาหลอกล่อ ยั่วเย้า
ให้คนไม่ประสาทางด้านนี้ถึงกับหัวหมุน ลู่ฮานเริ่มตอบรับด้วยลีลาที่ตนเองเชี่ยวชาญตั้งแต่สมัยยังเป็นอิสระ
ต่างฝ่ายต่างกระชับอาวุธของตัวเองเอาไว้แน่น ฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
โดยที่ไม่รู้ตัว กางเกงผ้ายืดเนื้อดีหลุดติดมือปลาหมึกของชายหนุ่มออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้
ลู่ฮานจึงตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำทั้งขึ้นทั้งล่อง
เกือบจะเปลือยโชว์เขาอยู่รอมร่อ
เซฮุนไม่ออมแรงเลย เอาแต่บีบเค้นเนื้อนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
อีกทั้งยังเอาแต่ใจโดยการขบกัดริมฝีปาก
รสสนิมเลือดคุ้งคละฉาบทั่วทุกพื้นที่
แสนเจ็บปวดทว่าไม่อาจมีปากเสียง ลมแห่งความต้องการพัดพากองไฟกามให้ลุกโหม
จากคราแรกที่พอจับทางของร่างสูงได้
บัดนี้ลู่ฮานกลับถูกชักจูงให้เล่นไปตามเกมกลอันสกปรกโสโครก
เขาไม่ได้อยากเสียตัว
หากแต่แรงอารมณ์ซึ่งกำลังก่อตัวทำให้เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้
ปลายนิ้วหยาบกดทาบบนศูนย์รวมความต้องการของร่างเล็ก
เขี่ยปลายเล็บแผ่วเบาตามรูปทรงที่โป่งพองนูนขึ้นมาให้เห็น
เล้าโลมมันด้วยความใจเย็น พลางป้อนจูบร้อนปล้นลมหายใจกระชั้นถี่อยู่เป็นนิจ
ลู่ฮานถดร่างหนีเป็นพัลวัน ทว่าทุกครั้งเซฮุนจะสกัดกั้นโดยการกัดซ้ำย้ำบนริมฝีปาก
เจ็บปวดไปทั่วทั้งกาย แต่ลึกๆ แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
เส้นผมสีน้ำตาลเอนเอียงไปทางดำกระจัดทั่วหมอนขนเป็ดใบใหญ่
เหล่านั้นยังไม่ใช่จุดพีคสำหรับในตอนนี้แน่ๆ
เพราะกรอบจำกัดการมองเห็นของเซฮุนมีเพียงแค่คนตัวน้อยที่นอนบิดกายเร่าๆ
อยู่ใต้ร่างของเขา ผิวเนื้อแดงก่ำราวกับทารกแรกกำเนิด ริมฝีปากสีชมพูช้ำเชิดขึ้นอีกทั้งยังบวมเป่ง
หากไม่เหมารวมว่าเลี้ยงหมาไว้ในนั้น
แน่นอนว่าลู่ฮานจะเป็นคู่นอนที่น่าฟัดที่สุดของเขาเลยทีเดียว
แพขนตายาวปรือปรอยเปื้อนหยาดน้ำ
ความต้องการแสดงออกมาทางดวงเนตรกลมใส พวงแก้มกลมๆ
นุ่มนิ่มถูกแต่งแต้มให้ดูน่ามองด้วยสีเลือดฝาดจากธรรมชาติ เซฮุนผละจูบอ้อยอิ่ง
แวะเกี่ยวเก็บน้ำใสๆ ซึ่งไหลย้อยออกมาข้างมุมปาก
ก่อนจะเอนเอียงไปให้ความสนใจกับซอกคอหอมหวน เขาลงฟัน ฝังคมเขี้ยว
ดูดเนื้อจนเป็นรอยแดงช้ำ ขึ้นจ้ำเป็นจุดๆ
บัดนี้
ความต้องการมีอำนาจเหนือสัมปชัญญะทั้งหมดทั้งปวง
ก้านนิ้วเรียวของลู่ฮานสอดเข้าแทรกในเส้นผมสั้น จิกทึ้ง ดึงมัน
แทนการขยำผ้าปูที่นอนให้ยับยุ่ย พวงเนื้อถูกขยำ ขาทั้งสองข้างจึงยกเบียดเสียดสีข้าง
คนแพ้ทางได้แต่เปิดปากร้องครางด้วยความทุกข์ทรมานซึ่งมาพร้อมกับความสุขสม
ชายหนุ่มลงฟันบนตุ่มไตแข็งขืนผ่านเนื้อผ้า
ให้ตัวกลางเป็นผู้ช่วยในเรื่องการเสียดสี เริ่มบดเบียดสะโพกเนิบนาบเพื่อหยอกเย้าคนใต้ร่าง
ก่อนถลกอาภรณ์ชิ้นบนขึ้นไปกองอยู่เหนือแผ่นอก เขาเกลี่ยนิ้วรอบป้านสีน้ำตาลอ่อน
สะกิดหยอกตุ่มไตแข็งขืน ลากลิ้นไล่เลียวนรอบหลุมสะดือสวย กลิ่นสบู่อ่อนๆ
ลอยวนคละคลุ้งปะปนกับฟีโรโมนซึ่งถูกขับออกมาจากร่างกาย ฉุดรั้งเซฮุนให้ดำดิ่งสู่มหาสมุทรแห่งความต้องการช้าๆ
โดยไม่รู้ตัว
วกกลับขึ้นมาใช้สายตาสื่อความหมาย
ปล่อยให้ช่วงล่างทำหน้าที่ของมันต่อไปเรื่อยๆ เซฮุนเห็นแววตาเว้าวอนของร่างเล็ก
เห็นคนดื้อดึงพยายามกัดริมฝีปากจนมันขึ้นรอยแดงช้ำ
มือน้อยที่สั่นระริกกำลังเร่งปลดกระดุมเครื่องแบบทำงานอย่างเอาเป็นเอาตาย
พร้อมทั้งทึ้งมันออกจากเรือนกายกำยำของร่างสูง ลู่ฮานสัมผัสมัดกล้ามด้วยความหลงใหล
หอบหายใจจนภายในลำคอแห้งผาก เขากำลังต้องการ ต้องการมันในตอนนี้
และหากอีกฝ่ายจะปราณี ก็ขอให้ลงมือทำอะไรเสียทีเพราะเขาไม่อยากทำตัวร่านสวาทใส่
หนึ่งคนริดกระดุมกางเกง
หนึ่งคนดึงชั้นในขว้างไปจนติดกำแพง ทุกอย่างร้อนแรงเหมือนอยู่ในสมรภูมิเดือด
ร่างเล็กเปิดปากครางเสียงสั่น แอ่นอกรับสัมผัสจากมือหนา
เรียวขาทั้งสองข้างเปิดออกกว้าง รอคอยการเติมเต็มจากพาร์ทเนอร์ที่ดีที่สุดในตอนนี้
เซฮุนเปลื้องอาภรณ์ของตนเองออกในเวลาไม่กี่วินาที จัดท่าทางของคนตัวน้อยให้เขาที่ พร้อมรับศึกหนักซึ่งกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
มือใหญ่รูดรั้งแกนเนื้ออยู่สองสามครั้ง ก่อนจะนำพามันเข้าไปในโพรงเนื้อนุ่ม
ลู่ฮานตอบรับเขาด้วยการตอดรัดและโอบอุ้มด้วยความร้อน
ผวาหวาดโผกอดร่างสูงเพื่อหวังให้อีกฝ่ายเป็นหลักยึด
ปลายเล็บทั้งสิบของเจ้ากวางพยศกดจิกลงบนแนวไหล่ ความเสียวซ่านแล่นตัดขั้วหัวใจ
ส่งผลให้คนใต้ร่างถึงกับเปล่งเสียงครางแหลมสูง สองชิ้นส่วนเชื่อมต่อกันจนแนบสนิท
ราวกับถูกรังสรรค์ให้คู่กันตั้งแต่ยังไม่กำเนิด
ความลุ่มหลงในรสกามากำลังครอบครองสัมปชัญญะหมากทั้งสองตัวในเกมกระดาน
พร้อมทั้งฉุดกระชากมันให้หายไปในรัตติกาลซึ่งกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้
เซฮุนกระสันเกินบรรยายออกมาเป็นคำพูด เขาคำรามเสียงต่ำในลำคอ
ราวกับเจ้าป่ากำลังดื่มด่ำเนื้อและเลือดสัตว์บริสุทธิ์
ไม่ปล่อยให้เวลาสูญเสียไปโดยไร้ค่า ชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกทันทีที่ทุกอย่างลงตัว
เข้าที่ และครั้งนี้เขาจะไม่ปราณีอีก ถ้าเรื่องนี้จะโทษใครสักคน
ก็โทษลู่ฮานคนโปรดของพวกคุณเถอะ จู่ๆ มาตราหน้าด่าเขาเป็นหมา
ไม่หันไปมองเลยว่าตัวเองตกอยู่ในสถานะอะไรยามเอ่ยถ้อยคำไม่สุภาพนั่นออกมาให้คนฟังเสียดหู
ไม่มีแล้วการขยับเนิบนาบ ไม่มีการรั้งรออะไรใดๆ ทั้งสิ้น
เซฮุนห่มสะโพกเข้าใส่ช่องทางร้อนนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ศีรษะทุยสั่นส่ายตามแรงกระแทกกระทั้น ความเจ็บแสบบนแผ่นหลังกระตุ้นความดิบเถื่อน
เขาเหมาเอาเองว่านั่นเป็นเหมือนคำร้องขอ ให้ลึกอีก แรงอีก และเร็วยิ่งขึ้นไปอีก
ครางไม่เป็นภาษาที่มนุษย์มนาเขาใช้สื่อสาร
ลู่ฮานพยายามยับยั้งความเอาแต่ใจนั้นโดยการวางมือกั้นบนกล้ามหน้าท้อง
เปล่งเสียงกรีดร้องและพยายามสร้างควาบเจ็บแสบบนผิวเนื้อ
เส้นผมสีน้ำตาลเข้มกระจายบนหมอนขนเป็ดสีแดงเลือดนก เหงื่อกาฬไหลซ่กอาบกายไปทั่วแม้บทลงโทษเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
สปริงเตียงส่งเสียงยวบยาบเคล้าคลอกับเสียงเนื้อต่อเนื้อ
เรียกเลือดฝาดให้ไหลมากองบนแก้มใส
เซฮุนกระแทกสะโพกเข้าใส่ราวกับลูกกระสุนซึ่งถูกส่งออกมาจากปากกระบอกปืนเอ็มสิบหก
แผ่นอกหนาขึ้นรอยขีดข่วนเป็นทางยาว
ลุกลามไปถึงสีข้าง ลู่ฮานกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย
เพราะมัวแต่หลับหูหลับตาครางไม่หยุด เขาเหมือนนักล่า
เป็นยิ่งกว่านายพรานที่เคยจินตนาการไว้
เวลานี้ไม่อาจมีอะไรมาหยุดยั้งความป่าเถื่อนของเขา
ส่วนปลายกระทบกระทั่งจุดกระสันซ้ำแล้วซ้ำเล่า หล่อเลี้ยงความทรมานให้เติบโตขึ้นมาพร้อมกับความกำหนัด
“ ฮ่ะ...อ๊ะ...อีก ! อึก ! ”
ร้องบอกพร้อมทั้งยกแขนขึ้นคล้อง
ขอเขา มองตาเขา
ถือวิสาสะพินิจโครงหน้าของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต
ริมฝีปากร้อนที่เคยประทับรอยไปทั่วทั้งกายกำลังเผยอออกเพื่อกอบโกยลมหายใจ
เส้นผมสีดำขลับเรียบลู่ไปกลับโครงหน้า
แววตาสีนิลกำลังจ้องตอบกลับมาราวกับจะชำเราให้ร่างเละกันไปข้าง
เรือนร่างกำยำชื้นเหงื่อเสียดสีกับกายบางน่าทะนุถนอม
นักโทษกิตติมศักดิ์ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าการกระทำของตนเองอำนวยประโยชน์ให้กับ
ผู้คุมขนาดไหน
อยู่ดีไม่ว่าดี มีกล้ามมีเนื้อก็กลับละลายมันทิ้ง
ข้าวปลาไม่กินจนน้ำหนักลดฮวบฮาบ
จับหมับบริเวณเอวคอดพร้อมทั้งดึงสวนมันลงมาในแนวราบ
การกระทบกระทั่งรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ
ร่างเล็กกำลังจะถึงฝั่งฝันในไม่อีกกี่นาทีข้างหน้า และเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเองก็เช่นกัน
เซฮุนเร่งเร้ารวบรัดทุกอย่าง เร่งสะโพกตอกอัดราวกับตนเองเป็นทุ่นเสาเข็ม
สบถคำหยาบคายมากมายก่อนจะอัดฉีดธารน้ำแห่งเชื้อพันธุ์เข้าใส่ช่องทางร้อนระอุ
ฟากลู่ฮานเองก็ไม่น้อยหน้า ปล่อยตัวเองเสียจนมันเปรอะเลอะกล้ามเนื้อหน้าท้องของอีกฝ่ายจนเต็มไปหมด
หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยล้า
ปิดเปลือกตาไม่รู้ไม่เห็น ช่วงแขนเล็กตกลงบนฟูกเตียง
อ่อนแรงจนอ้าปากต่อว่าคนบนร่างที่กำลังขยับสะโพกสานต่อกิจกามเป็นครั้งที่
สองไม่ได้
ลู่ฮานเหวี่ยงฝ่ามือลงบนหน้าขาแกร่ง
ยอมปรือตามองหมอวิปริตที่ส่งยิ้มเยาะมาให้พร้อมกับสายตาราวกับจะชำเราเขา
เสียให้ได้
ร่างน้อยขยับกายด้วยความรำคาญใจ เมื่อไรจะเอามันออกไปเสียที
ซึ่งแน่นอนว่าการกระทำเหล่านั้นส่งผลถึงเศษเสี้ยวของอารมณ์ที่ยังคงหลงเหลือ
เปรียบเสมือนการหยดสีดำลงในน้ำสะอาด แม้จะเป็นจำนวนน้อยนิด
ทว่าเมื่อไรที่สสารทั้งสองชนิดรวมตัวเข้าด้วยกัน น้ำที่เคยใสบริสุทธิ์นั้น
จะไม่มีวันกลับมาเป็นดังเดิมได้อีก
หนึ่งคนเพิ่ม ใช่ว่าอีกคนจะไม่เพิ่มด้วย เซฮุนกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าความน่ารักของอีกฝ่ายกำลังกลับมาตื่นตัวอีกครั้ง
แถมเจ้าของของมันยังเบือนหน้าหนีราวกับไม่อยากรับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตนเอง
“ อา...
ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวแล้วล่ะที่อยู่ในฤดูผสมพันธุ์ ”
" หมกมุ่น "
ลู่ฮานขมวดคิ้วจนมันแทบหลอมรวมเป็นเส้นเดียวกัน
ร่างเล็กถดตัวออกห่าง ต่อสู้กับความกระสัน หากแต่ไม่ทันวายร้ายที่อยู่บนร่าง
เซฮุนเหวี่ยงเขาขึ้นสูง ทั้งๆ ที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่
รู้ตัวอีกทีก็นั่งอ้าขาทับอีกฝ่าย เปิดเปลือยให้เขาเชยชมจากมุมต่ำ
ชักไม่แน่ใจแล้วว่าตกลงเขารบรากับสิ่งมีชีวิตใดกันแน่ นายพรานล่าเนื้อ หมอวิปริต
หรือคนโรคจิตที่เปลี่ยนอารมณ์ได้ง่ายๆ ราวกับพลิกหน้ามือ
เจ้ากวางพยศตั้งท่าเตรียมหลบหนี
ทว่าติดที่มือเหนียวๆ ซึ่งแปะอยู่บนเอวนี่ล่ะ เซฮุนกำลังส่งยิ้มมาให้
พร้อมทั้งเริ่มบีบเนื้อบริเวณนั้นไปพลาง ส่วนด้านล่างก็ขยับสวนขึ้นมาช้าๆ
ลู่ฮานที่ไม่ประสาในด้านการรับจึงหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามเสียไม่ได้
“ อะ... ”
ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเลยไม่มีที่รองรับกรงเล็บ
เลยตกเป็นภาระของกล้ามเนื้อหน้าท้อง คุณหมอหนุ่มได้รอยกลับมาเป็นรางวัลนับสิบรอยเห็นจะได้
ลู่ฮานตัวสั่นหงก กัดริมฝีปากจนมันบวมช้ำ หยาดเหงื่ออาบเรือนกายต่างน้ำสะอาด
จ้ำแดงกระจายอยู่ประปรายตามฐานรอบคอเลยไปถึงแผ่นอก เสื้อหลุดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจรู้
ทว่าก็ไม่ได้น่าสนใจเท่าคนบนร่างนี้ไม่ใช่หรือ ?
เห็นว่าผลตอบรับดี
คราวนี้คนแรงดีไม่มีตกเลยกระแทกสวน แรงเสียดทานระหว่างการกระดอนขึ้นทำให้เจ้าของเรือนร่างบอบบางยังคงนั่งลงมาไม่สุด
โพรงเนื้อนุ่มตอดรัดเป็นจังหวะตุบๆ ชวนให้ใจหวิวไหว
ความร้อนแผ่ซ่านทั่วทั้งสรรพางค์กาย
หน่วยอารมณ์มากมายที่หลับใหลก็ฟื้นคืนขึ้นมาอีกครั้ง ลู่ฮานหอบเสียงสั่น
กลั้นเสียงครางเอาไว้หาใช่ความหยิ่งยโส ลำพังแค่หายใจให้เป็นปกติยังแทบจะเอาตัวเองไม่รอด
จะเอาลมที่ไหนไปเปล่งเสียงผ่านลำคอให้เขาฟัง
“ ร่าน ”
เซฮุนหัวเราะหึ ทอดสายตามองร่างน้อยด้วยความสมเพช
คราแรกก็ปฏิเสธ แต่ดูเอาสิว่าตอนนี้ใครกันที่เป็นผู้เรียกร้องและสนองความต้องการทุกอย่าง
ท่อนขาเรียวบางสั่นระริก สะโพกผายลอยอยู่เหนือเนื้อหนังของเขา
เพียงจะนั่งให้สุดยังไม่กล้า ใครกันนะที่ปากดีท้าให้เขาลงมือทำแบบนี้กับตัวเอง
ไม่อาจสู้หน้าเพราะทุกสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาคือความจริง
ลู่ฮานปิดเปลือกตาแน่น ยอมรับทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
ความเสียวซ่านทำให้เขาเผลอตอดรัดอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
ส่งผลให้เซฮุนสูดปากด้วยความสุขสม เหล่านั้นจึงแปรผันตรงกับแรงกระทุ้งจากด้านล่าง
มันหนักขึ้น เร็วขึ้น และลึกขึ้น ทำเอาคนไม่ประสาหอบเอาลมหายใจเข้าไปเลี้ยงปอดแทบไม่ทัน
“ ฮึก ! ฉันเจ็บ
! ”
กลายเป็นเจ็บมากกว่าสุข ฝ่ายรุกไม่เคยรู้ความทุกข์ของฝ่ายรับ
แค่รอบแรกร่างเขาก็แทบแหลกเหลวละลายไปกองรวมกับผ้าปูเตียงแล้ว
ประสาอะไรกับรอบสองที่ต้องมารองรับความเอาแต่ใจของคุณหมอหน้าตายนิสัยวิปริต
มือน้อยฟาดลงบนหน้าท้องแกร่ง พ่นคำหยาบคายต่างๆ นาๆ ออกมาด่าว่าอีกฝ่า
ทว่าสิ่งที่ได้รับคือคำสั่ง
ซึ่งในเวลานี้คือตัวเลือกสุดท้ายสำหรับการหลบหนีออกจากวงกตแห่งความเจ็บปวด
“ งั้นก็ขยับเองเสียสิ
จะได้ไม่เจ็บ ”
คิดว่ามันง่ายนักหรือไง
ลองมาเปลี่ยนกันดูบ้างไหมจะได้รู้ ลู่ฮานส่งสายตาเคียดแค้นให้อีกฝ่าย
หวังจะทำลายแววตาร้อนแรงนั่นให้หายไปจากกรอบการมองเห็น ขืนนั่งจ้องอยู่แบบนี้คงไม่ได้ทำอะไรกินกันพอดี
เจ้ากวางพยศจึงตัดสินใจบิดกายหันหน้าหนี ปล่อยให้เขาเห็นแค่เพียงแผ่นหลังขาวๆ
กับบั้นท้ายกลมกลึงยามกลืนกินแกนเนื้อร้อน ดีกว่าปล่อยให้เห็นว่าตนกำลังต้องการการถูกเติมเต็มถึงเพียงไหน
นิ่งไปพักใหญ่เพื่อเตรียมใจ
ยังไม่วายถูกข่มเหงรังแก ตราบใดที่เซฮุนยังไม่ได้อย่างใจนึก
เขาจะไม่หยุดกระทั้นสะโพกเข้าหาอีกฝ่ายง่ายๆ
ลู่ฮานกดเล็บลงบนหน้าขาจนมันขึ้นรอยยุบ ตั้งสติพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าไปเลี้ยงปอด
โพรงเนื้ออุ่นร้อนค่อยๆ ถอดถอนออกจากส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่าย
ทิ้งเวลาหน่วงอยู่ไม่นาน ก็กลับไปครอบครองมันอีกครั้ง ทำแบบนี้ซ้ำๆ
จนคนใต้ร่างปฏิเสธตนเองไม่ได้เลยว่ารู้สึกกระสัน
หากไม่อยากรู้ว่าเจ้าของเรือนร่างบอบบางจะมาไม้ไหน
ร่างสูงคงกระชากอีกฝ่ายลงมานอนด้านล่าง และชำเราเจ้ากวางปากเก่งนี้เสียให้รู้ว่าใครเป็นคนถือไพ่เหนือกว่าในเกมนี้
ร่วมเตียงเคียงกันมาจนรู้ว่าชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร
ไม่เคยเลยสักครั้งที่ลู่ฮานจะยอมวาดลวดลายรักให้เขาได้พึงพอใจเหมือนครานี้
เอาเป็นว่าเขาจะทำเป็นใจดีสู้นางแมวยั่วสวาท
อยากเห็นเหลือเกินว่าจะเก่งได้สักแค่ไหน ยักแย่ยักยันไม่ยอมนั่งลงมาให้สุดแบบนั้น
ประเดี๋ยวตะคริวก็กินจนได้ มือใหญ่ซุกซนเคลื่อนย้ายไปจับช่วงเอวคอด
บีบขยำตามแรงตอดรัดของอีกฝ่าย
ไม่นานความต้องการก็หลอมละลายความหยิ่งทะนงซึ่งฝังรากลึกอยู่ภายในใจของร่างน้อย
บั้นท้ายกลมกลึงกดลงจนกลืนกินท่อนเนื้อร้อนได้จนสุดด้าม
ปลดปล่อยความต้องการพร้อมทั้งละทิ้งทั้งสิ้นซึ่งศักดิ์ศรี
หนึ่งฝ่ายกระแทกลง อีกฝ่ายก็พร้อมรับมือโดนการกระทั้นสะโพกสวน
ร่างเล็กเปิดปากครางเสียงแหบสั่น ในอดีต
สมัยตอนที่เขายังเป็นฝ่ายนอนให้สตรีมากมายขึ้นมาวาดลวดลายบนร่างกายนั้น
จำได้ดีเลยว่าชอบท่วงท่าแบบนี้ถึงเพียงไหน มันลึก แนบชิด สนิทยิ่งกว่าท่าใดๆ
เพราะฉะนั้นเดาได้เลยว่าตอนนี้ไอ้หมอใจร้ายนั่นคงหลงระเริงอยู่ในห้วงความสุขเป็นแน่
ทุกข์ที่แท้จริงตกอยู่กับคนขึ้นควบม้า มันเจ็บปวด ทรมาน กระสันซ่าน
ความรู้สึกนับล้านตบตีกันอยู่ภายในหัว
ลู่ฮานสั่นไปทั่วทั้งร่าง ผิวกายเต้นเร่าตอบรับเขาหน้าไม่อาย
ร่อนสะโพกโยกรับความเอาแต่ใจ
ผลัดกันปล่อยเสียงครางคลาคลอกับคำสบถมากมายที่หลุดออกมาจากกลีบปากหนา
การกระทบกระทั่งรุนแรงขึ้น เนื้อต่อเนื้อร้อนรุ่มเมื่อได้รับแรงเสียดสี เซฮุนหยัดกายขึ้นนั่งจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับแผงอกแกร่ง
เขาปรับทับรอยช้ำบนท้ายทอยขาวเนียน ลงฟันบนหัวไหล่มน
บังคับทุกจังหวะการร่ายรำด้วยสองมือใหญ่ ปลายทางสีขาวสว่างใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ทนความกระสันไม่ไหวจนต้องกลับลงไปแผ่บนเตียงอีกรอบ
ปล่อยให้อีกฝ่ายดำเนินกิจกามต่อไปราวกับใช้งานเครื่องจักร เขาจ้องมองคนตัวเล็กที่เก่งกล้าในทุกๆ
เรื่องด้วยแววตาเหยียดหยาม
หน่วยสมองประมวลผลการทำงานว่าหลังจากเสร็จธุระตรงนี้จะออกปากเหน็บแนมลู่ฮานว่าอย่างไรจึงจะทำให้แม่คนปากดีนี่หลาบจำ
ทว่าแผนการเหล่านั้นยังไม่ทันสิ้นสมบูรณ์ดี การขยับโยกที่ช่วงล่างกลับชะงักงัน
การขัดคำสั่งถูกนำมาพร้อมกับเสี้ยวหน้าสวยหวานซึ่งหันกลับมามองเขาอย่างท้าทาย
ฟันซี่ขาวขบกัดบนริมฝีปากบางฉ่ำน้ำลาย ดวงเนตรกลมโตมีหยาดของเหลวใสคลอหน่วย
เรือนผมนุ่มชื้นเหงื่อไคล เสียงหอบหายใจยังคงดังเป็นจังหวะ
“ นายมันก็ร่านไม่ต่างกันหรอก
”
จากเดิมจะปราณีให้อีกฝ่ายได้ถึงที่สุดอย่างสุขสม
ยามนี้โอ เซฮุนคงต้องกลับตาลปัตรความคิดของตนเองเสียแล้ว เขากัดฟันกรอด
เกลียดที่สุดก็อีตอนที่ลู่ฮานพูดจาไม่รื่นหู ต้องให้สั่งสอนอีกกี่ครั้งถึงจะจำได้
มือใหญ่จับหมับบนเอวคอด กระชับกอดก่อนจะเหวี่ยงร่างน้อยลงมานอนอยู่ข้างใต้
ชายหนุ่มไม่ส่งเสียงถามความสมัครใจ
ทันทีที่ดึงบั้นท้ายงอนขึ้นมารับแรงกระแทกได้เขาก็ใส่ไม่ยั้ง
เสียดสีจุดกระสันซ้ำๆ ติดกันอยู่หลายรอบ ลู่ฮานหวีดร้องจนน้ำตาไหล
มือน้อยจิกทึ้งดึงผ้าปูที่นอนผืนใหญ่เสียจนมันหลุดลุ่ยและยับยู่ยี่
เซฮุนบ้าคลั่งราวกับม้าศึก ตอกกระแทกสะโพกลึกจนเจ้าของเรือนร่างบอบบางถึงกับดิ้นพล่าน
รสในกามกำลังทรมานให้เจ้ากวางพยศถูกเผาไหม้
เหงื่อไคลของทั้งสองฝ่ายหลอมรวมจนกลายเป็นหนึ่งเดียวเฉกเช่นกับกายเนื้อ
แผ่นหลังขาวถูกฟันคมขบกัดนับสิบจุด
สะโพกมนถูกกระชากฉุดให้รองรับความเอาแต่ใจของคุณหมอวิปริต พวงแก้มอมชมพูบดบี้กับฟูกเตียง
บ่อยครั้งที่เสียงครางหวานขาดห้วง
กิจกามอันยาวนานกำลังจะสิ้นสุด
ลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
สายตาของร่างเล็กพร่าเบลอและไม่พร้อมจะจับโฟกัสสิ่งของน้อยใหญ่ใดๆ ทั้งสิ้น
ชายหนุ่มโน้มกายลงมาใกล้จนแผ่นอกและแผ่นหลังบางเสียดสีกันระว่างการขยับโยก
ริมฝีปากหนาแทะเล็มชิ้นเนื้อนิ่ม กลืนกินกวาดต้อนลิ้นเล็ก
ในขณะที่กำลังต่อลมหายใจให้แก่กันนั้นเอง
ดาวหางขนาดใหญ่ก็พุ่งเข้ากระแทกทั้งสองโดยไม่ทันตั้งตัว
โพรงเนื้ออุ่นตอดกระตุ้นรัดความเป็นชายของอีกฝ่ายให้สำลักธารน้ำขาวขุ่นออก
มาจนปริ่มล้น
ลู่ฮานล้มลงและสั่นไปหมดทั้งร่าง หากเป็นเด็กตัวน้อยๆ
เขาคงร้องไห้กระจองอแง
ละล่ำละลักบอกให้รู้ว่าต่อแต่นี้จะไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว
จับเรือนกายบอบบางให้พลิกหันกลับมานอนหงาย
กวางพยศหอบหายใจอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่าง ดวงเนตรกลมโตยังคงปริ่มหยาดน้ำ
เหงื่อกาฬอาบเคลือบทั่วทุกพื้นที่บนผิวเนื้อเนียนนุ่ม พวงแก้มกลมขึ้นสีแดงเลือดฝาด
เช่นเดียวกันกับชิ้นจมูกน่ารักและกลีบปากบวมเจ่อ รอบลำคอมีรอยตำหนิช้ำลามเลยมาถึงเนินอก
ลาดไหล่มนปรากฏรอยคมเขี้ยว ผ้าปูที่นอนสีเลือดนกหลุดลุ่ยจนสิ้นชิ้นดี
ความอ่อนล้าขับกล่อมให้เปลือกตาปรือปิด ลู่ฮานเข็ดจนไม่กล้าคิดปากกล้ากลับเซฮุนอีกเป็นครั้งที่สอง
เจ้าของชีวิตเขาหาใช่คนธรรมดาเสียที่ไหน พ่อคุณจะดีจะร้ายเช่นไรไม่มีแบบแผน
เช่นนั้นเองการป้องกันเหตุการณ์ในอนาคตคงจะเป็นเรื่องซึ่งควรทำที่สุด
---
มีต่อที่นี่ฮับ : http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=921211&chapter=10
