Tamed - 02

ไม่พูดพร่ำทำเพลงหรือเสียเวลาเล้าโลมอะไรใดๆ ทั้งสิ้น เซฮุนฉุดกระชากเสื้อนักศึกษาของลู่ฮานเหวี่ยงลงข้างเตียงอย่างไร้ซึ่งใยดี เรียวขาขาวภายใต้กางเกงสแลคสีดำสนิทถูกจับแหวกแยกเปิดทาง โดยไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าของร่างมากมายนัก คนตัวเล็กเอาแต่หวีดร้องตะโกนโวยวาย บริภาษด่าทอเขาด้วยวาจาหยาบคายสารพัดสารเพ สติเตลิดแตกตื่นไม่หลงเหลือเอาไว้แม้แต่มาดคาสโนว่าเลื่องชื่อ สองมือน้อยไล่ทุบตี ทำร้ายร่างกายเขาทุกหนแห่งเพื่อให้ตัวเองหลุดรอดออกจากกับดักซึ่งถูกหล่อหลอมให้เป็นรูปเหล็กแหลม ร่างสูงที่กำลังขึ้นคร่อมเขาอยู่นี้หาใช่กระต่าย แมว หรือสัตว์เล็กสัตว์น้อยเช่นที่คิดไม่ ทว่าในความเป็นจริงแล้วไซร้ เซฮุนคือนายพรานแปลงกายมาต่างหาก เหนือกว่าหมาป่าคือคนคนนี้ มนุษย์สองขามีอาวุธครบมือพร้อมจะปลิดชีพเดรัจฉานสกุลเมื่อใดก็ได้

เมื่อไร้อาภรณ์ชิ้นบนแล้ว อาภรณ์ชิ้นล่างจึงกลายเป็นเป้าหมายต่อไปของชายหนุ่ม เข้าใช้หัวเข่าแข็งแรงทั้งสองข้างกดให้เรียวขาบอบบางตรึงแน่นอยู่กับที่ เม็ดพลาสติกใสถูกดึงรั้ง ทำให้ตกอยู่ในชะตาเดียวกันกับข้างต้น ลู่ฮานผวาเมื่อสำนึกได้ว่าบัดนี้ตัวเองเปลือยเปล่า ไม่เคยจะให้ใครมามองมาเชยชมในขณะที่ตนเองเป็นรองก็เลยไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรกับสถานการณ์อันเลวร้าย

ร่างสูงค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตแขนยาวด้วยความเชื่องช้า รอยยิ้มบนใบหน้าเรียกให้ขนอ่อนทุกอณูบนร่างกายลุกซู่ มัดกล้ามเนื้อสมชายเรียงตัวสวยงามผิดแปลกจากใบหน้าและรูปลักษณ์ภายนอกซึ่งได้เห็นมากเหลือล้น เซฮุนไม่ใช่คนผอมบางอย่างที่เขาคิด คุณหมอหนุ่มต้องออกกำลังกายเป็นประจำแน่ถึงได้มีรูปร่างดีเช่นนี้ และนั่นมันช่างแตกต่างจากเขา นอกจากกีฬาในร่มผ้ากับฟุตบอลแล้ว ลู่ฮานไม่เคยเฉียดเข้าใกล้กิจกรรมพวกนี้เลยแม้แต่น้อย

กางเกงขายาวของอีกฝ่ายตกหล่นลงข้างเตียงเป็นสัญญาณเตือนครั้งสุดท้ายให้ลู่ฮานหลบหนี ภัยอันตรายเข้ามาใกล้ตัวเขาเกินกว่าจำเป็นเสียแล้ว แรงเฮือกสุดท้ายซึ่งยังหลงเหลือค้างคาอยู่จากการต่อสู้ถูกงัดขึ้นมาใช้ และมันก็ได้ผล โดยใช้ช่วงเวลาที่เซฮุนไม่ทันได้ระวังตัวประทับฝ่าเท้าเล็ก ยันบนแผ่นอกแกร่งจนเจ้าของร่างเสียหลักล้มลงนอนกับเตียง แสงสว่าง ณ ปลายทางเรืองรองเหลือเกิน จากตรงนี้วิ่งไม่กี่อึดใจ บานประตูก็อยู่ใกล้เอื้อมถึง เขาพ้นแน่

น่าเสียดาย ทักษะการประเมินกำลังคู่ต่อสู้ของลู่ฮานน้อยเกินไป แม้เซฮุนจะเสียหลักล้มลงทว่าชั้นเชิงของเขาก็ยังคงเป็นต่อและเหนือกว่า ชายหนุ่มร่างกายกำยำผลักดันตัวเองให้ลุกขึ้นหยัดยืนอีกครั้ง ก่อนสาวเท้าย่างสามขุมไปถึงร่างเล็กซึ่งยังวิ่งไปไม่ถึงไหน ในเมื่อนอนอ้าขาให้เอาดีๆ ไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะปราณีหรือใช้วจีปลอบประโลมให้หายตื่นกลัว

ฉุดกระชากร่างเล็กให้กลับลงไปนอนบนเตียง ไม่มีครั้งที่สองอีกแล้วในคืนนี้ ดวงตาสีนิลส่งประกายวาวโรจน์คล้ายกับนายพรานกำลังถือมีดด้ามใหญ่ รู้แน่ว่าไม่รอดแต่ลู่ฮานก็ยังดันทุรังจะหลบหนี กำปั้นหนักๆ จึงพุ่งเข้าทุบตีที่ไหล่หนา สลับกับการทั้งข่วน ทั้งจิก ทว่า , ก็ไม่มีท่าทีที่เซฮุนจะยอมฟังอะไรใดๆ เลย

“ คุณหมอ ปล่อยผมไปเถิดนะครับ คุณอยากได้อะไรผมจะเอามาให้ อย่าทำอะไรผมเลยนะ ”

เกิดมายี่สิบปีไม่เคยอ้อนวอนร้องของชีวิตใคร แต่วันนี้ลู่ฮานยอมทิ้งมันลงพื้นโดยไม่คำนึงว่าจะถูกครหา เขากลัวจับจิตจับใจ สถานการณ์มันเลวร้ายเกินกว่าจะควบคุม และเขาก็ไม่เคยรับมือกับอะไรเช่นนี้มาก่อน

“ โอ้ รักตัวกลัวตายเป็นด้วยหรือครับ ? ตลกจัง ”

น้ำเสียงไม่น่าฟังอีกแล้ว ไม่น่าฟังเลย

“ คุณหมอต้องการอะไร บอกผมสิครับ ”

วิชาการหาได้สอนวิถีทางการนำน้ำเย็นเข้าลูบ เหล่านี้เรียกว่าสัญชาตญาณ หากผลีผลามอารมณ์ร้อนใส่อีกฝ่ายจะพาลระเบิดไปเสียเปล่า กฎแห่งความเป็นไปคือทุกการกระทำมีเหตุผลในตัวของมันเองเสมอ

โกรธแค้น ชิงชัง รังเกียจ สามสิ่งนี้ที่ลู่ฮานเห็นในดวงตาสีนิลคู่นั้น เขาสั่น เขาตื่นกลัว อยากกรีดร้องทว่าตนหาใช่สตรีเพศไม่ จึงได้แต่เก็บความตระหนกเอาไว้และพยายามคงสติให้มากที่สุด

“ ถามผมหรือครับ ? ”

เหยียดยิ้มกว้างประดับใบหน้าหล่อเหลา เสียงทุ้มแผ่วครางเป็นทำนองดังฮึมฮัมในลำคอ ราวกับว่าเจ้าตัวรู้สึกสุขใจอะไรหนักหนา

“ … ”

“ แล้วคุณจะเสียใจที่ต้องการคำตอบจากผม ”

ไม่ใช่คำพูด แต่กลับกลายเป็นการกระทำอันโหดร้ายป่าเถื่อน ชั้นในสีขาวสะอาดถูกร่นกระชากลงไปลองหมิ่นเหม่อยู่ตรงข้อเท้า ก่อนเซฮุนจะชำแรกแทรกแกนเนื้อร้อนเข้ามาในโพรงเนื้ออุ่นด้วยความรุนแรงระคนป่าเถื่อน ลู่ฮานกรีดร้องเสียงสั่น ฉับพลันเส้นสติขาดผึง มือน้อยทุบตีบนบ่ากว้าง ร้องขอความเป็นธรรมจากพระเจ้า มังกรดุร้ายผงาดกล้าในร่างกายของเขา มันแผดเผาราวกับจะฆ่าให้ดับแดดิ้น กลิ่นคาวเลือดแดงฉานลอยคลุ้งฟุ้งในอากาศ ร่างสูงสูดดมมันและเชยชมความบริสุทธิ์นั้นด้วยความลำพองใจ ผิวเนื้อด้านในกระตุกตอดรัดปลุกปั่นเลือดลมในกายให้พลุ่งพล่าน ห้วงอารมณ์ของชายหนุ่มวัยกลัดมันลอยละล่องยากยั้งจะกู่กลับ คุณหมอหนุ่มเพิกเฉยความทรมานของคนใต้ร่าง เสียงครวญครางเรียกให้เขาอยากกระทำการรุนแรงขึ้น เหล่านั้นบวกรับกับอณูความแค้นซึ่งแฝงตัวอยู่ในเลือดทุกหยาดหยด ต่อแต่นี้จะไม่มีสักวินาทีที่ลู่ฮานไม่รู้สึกเจ็บปวดและสำนึกกับสิ่งที่ตนเองเคยทำ

สะโพกสอบถือวิสาสะกดกระแทกเขาไปจนเต็มแรง ไม่ยั้ง ไม่ปราณี ไม่มีความนุ่มนวลเจือปน เรียวขาขาวแหกเปิดกว้าง ตามบัญชาบังคับของฝ่ามือใหญ่ เด็กหนุ่มซึ่งไร้ประสีประสาเรื่องอย่างว่าในแนวนี้ได้แต่กรีดร้องร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ โดยหารู้ไม่ว่านั่นยิ่งสร้างความพึงพอใจให้กับคุณหมอหนุ่ม ห้วงความคิดของเซฮุนมีเพียงคำว่าเจ็บและปวด เขาจะตอกย้ำทุกสัมผัสให้ทั่วทั้งสรรพางค์กายของลู่ฮาน มัดตรึงให้กวางพยศตัวนี้ติดอยู่ในบ่วงนายพรานจนกว่ามันจะสำนึกถึงทุกความผิด ร่างเล็กหัวสั่นหัวคลอน ถูกอัดกระแทกเสียจนเวียนหัวไปหมด เรือนกายขาวบอบบางซึ่งน้อยชายจะได้เห็น บัดนี้กลับแผ่หลาให้หมอป่าเถื่อนตักตวงทุกความสุข ฝากฝังความทุกข์แปดป้ายเปื้อนคาวโลกีย์ให้เด็กไม่ประสีประสา ลู่ฮานเป็นแค่เด็ก เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่รักสนุกและอยากรู้อยากลอง รักจนหลงระเริง และไม่รู้จะกู่ตัวเองกลับเช่นไรในเมื่อทุกอย่างสายเกินแก้ไข เขาเสพติดมัน เซ็กส์ ผู้หญิง สุรา มิตรจอมปลอม ทว่าเหล่านั้นก็ยังตั้งอยู่บนบรรทัดฐานของความปลอดภัย ไม่ปล่อยตัว ไม่สานสัมพันธ์กันใคร ก่อนจะมีอะไรต้องมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้พกโรคติดมาด้วย ถุงยางอนามัยต้องมี มันจำเป็นทุกการสอดใส่ เพราะมันสามารถกำหนดชีวิตความเป็นไปในอนาคต พ่อไม่เคยดุเขาเลยถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ พ่อเป็นหมอ พูดแค่ให้ดูแลตัวเองให้ดี อย่าทำอะไรให้มันบ้าบิ่นมากนัก อันตรายคืบคลานมาใกล้คนเราทุกวินาที เราไม่มีทางที่จะรู้หากไม่ระวังตัว ซึ่งโชคร้ายเหลือเกินที่ลู่ฮานเพิ่งรู้ตัว ในตอนที่มันเอามีดมากดจ่อตรงคอหอย

มือน้อยทั้งสองข้างถูกกดตรึงติดกับฟูกเตียง ร่างเล็กแทบจมหายไปพร้อมกับการสั่นไหวของสปริงและนุ่น เปลือกตาสีอ่อนปิดสนิท หลบหนีจากความจริงทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ หยาดน้ำอุ่นใสหาได้เรียกร้องความเมตตาเห็นใจจากปีศาจร้าย

“ มองฉัน ”

เสียงทุ้มกดสั่งประกาศิต ทว่าไม่ได้รับความร่วมมือจากผู้รับสาร

“ บอกว่าให้มองฉัน ”

แข็งข้อไม่ช่วยอะไร ลู่ฮานจึงยอมเปิดเปลือกตามองอีกฝ่ายด้วยความขุ่นเคือง พร้อมกับการถ่มน้ำลายรดใบหน้า

“ สารเลว ”

“ เลวยังไงนายก็ยอมอ้าขาให้ฉันเอาไม่ใช่หรือ ? ”

“ หน้าด้าน ฉันไม่ได้เต็มใจเลยด้วยซ้ำ นายมันโกหก ปลิ้นปล้อน ไอ้คนหลอกลวง ”

“ ว่าคนอื่นไม่มองตัวเองเลยนะลู่ฮาน นายโง่เองต่างหาก ”

“ เลว...อึก ! ”

แกนเนื้ออุ่นเสียดสีผิวเนื้อนุ่มปั้นแต่งความกระสัน ลู่ฮานจะไม่มีทางเคลิบเคลิ้มไปกับมันไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แนวฟันซี่คมสีขาวสะอาดขบกัดบนกลีบปากกลั้นทุดกความรู้สึกไม่เผยออกไปให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้การกระทำเช่นนั้นจะเปรียบเสมือนสาสน์ท้าคนบนร่างรบก็ตามที ฝ่ามือหนาเคลื่อนวางทับบนส่วนความเป็นชายขนาดกระทัด ลูบไล้มันเบาๆ เพื่อยั่วเย้าคนใต้ร่าง อยากเค้นเสียงครางคนอวดดีให้เจ้าตัวกระดากปากเล่น ปลายนิ้วละเอียดกดย้ำลงบนยอดอกที่เริ่มชูชันสู้มือ ทุกการกระทำเชื่องช้าและวาบหวาม เหล่านั้นสอดประสานกับการขยับสะโพกสอบเนิบนาบ หล่อหลอมความกระสัน แผดเผาราวกับจะทำให้เขาคลั่งตาย

เซฮุนกระตุกยิ้มเหยียดหยาม กวาดสายตามองร่างเล็กด้วยความจงเกลียดจงชัง นี่หรือคาสโนว่าที่เขาว่าแน่ นี่หรือลู่ฮานที่เขาว่ากันว่ารักศักดิ์ศรีตัวเองยิ่งนัก ท้ายแล้วเมื่อจวนตัวเจียนตาย ก็ร้องขอชีวิตได้โดยไม่อายใคร ทะนงตนว่าเป็นผู้เหนือกว่าคนรอบข้าง สร้างความเจ็บปวดให้คนรอบข้างไม่รู้จักจบจักสิ้น เห็นแก่ตัว ทำลายชีวิตคนอื่นพังโดยไร้สิ้นซึ่งสำนึก

ทุกสัมผัสวาบหวามชวนให้หวั่นไหว ร่างเล็กควบคุมลมหายใจและสะกดกลั้นทุกความรู้สึก เขาจะไม่มีทางเคลิบเคลิ้มกับทุกองค์ประกอบเหล่านี้ ทว่ามันก็ยาก ยากเหลือเกิน เซฮุนเก่งและเก่งเกินไป รูปลักษณ์ภายนอกไม่อาจตัดสินอะไรข้อนี้มันก็น่าจะจริง คุณหมอหนุ่มรู้วิธียั่วเย้า กวาดต้อนเขาให้จนมุม

มันไม่ง่ายเลยสำหรับคนไวสัมผัสอย่างเขา ผ่านผู้หญิงมาตั้งมากลู่ฮานไม่เคยรู้สึกทรมานเช่นนี้ ทุกแรงกระแทกของเซฮุนเจ็บปวดราวกับแบ่งแยกร่างเขาออกเป็นสองชิ้น ทั้งยังต้องมาอดทนสะกดกลั้นจนเนื้อตัวแดงเห่อไปหมด น้ำตาหยดน้อยไหลหลั่งพรั่งพรูออกมาเป็นสาย เกิดมายี่สิบกว่าปีไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองอัปยศและน่ารังเกียจเท่านี้มาก่อน ช่องว่างระหว่างระยะเวลาสั้นๆ มากพอจะเปิดโอกาสให้เซฮุนกระแทกกายเข้าไปกระทบกระทั่งจุดกระสันจนร่างเล็กหลุดครางออกมา...จนได้

“ อ๊ะ ! ”

และนั่นเปรียบเสมือนสัญญาณให้ร่างสูงทำทุกอย่างตามใจตนเองโดยไม่ต้องยับยั้งอีกต่อไป

อีกครั้งที่ฝ่ามือใหญ่กดข้อมือน้อยลงบนฟูกเตียงหนานุ่ม พันธนาการร่างเล็กเอาไว้ด้วยอวัยวะซึ่งเปรียบเสมือนคีมบีบเนื้อขนาดใหญ่ สะโพกสอบกดกระแทกชำแรกกายเข้าไปและบังคับให้อีกฝ่ายฉีกร่างต้อนรับ เสียงทุ้มครางผะแผ่วราวกับสัตว์ป่า เกลียดชังแต่ทว่าก็ได้รับความสุขสม ความบริสุทธิ์แรกของลู่ฮานคือสิ่งที่เขาได้เชยชม และมันก็คุ้มค่ากับละครฉากใหญ่ที่ได้แสดงไป โพรงเนื้ออุ่นตอดรัดมัดเขาไว้แน่น โลหิตกลิ่นคาวหลั่งไหลเนื่องจากการเสียดสีซึ่งรุนแรงขึ้นทุกขณะ เตียงนอนหลังใหญ่มากประสบการณ์ ร้อยวันพันปีถูกใช้งานไม่เคยร้องลั่น ทว่าวันนี้มันกลับส่งเสียงดังเนื่องจากแรงกระแทกของสะโพก ดวงตาสีนิลคมกริบเจือแววสมเพชมองใบหน้าสวยหวาน แม้เจ้าของของมันจะกำลังวุ่นวายอยู่กับการร้องครางก็ตามที

แกนเนื้อขนาดใหญ่อาจสรรสร้างความทรมาน ทว่ามันก็ยังคงไม่สาสม เซฮุนสอดก้านนิ้วเรียวยาวเข้าเพิ่มความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลัง หวังจะให้ลู่ฮานร่ำร้องขอชีวิต

“ อ๊า ! ”

“ รู้สึกหรือยัง หืม ? ”

กระทั้นกายกระทบกระทั่งจุดกระสัน เล็บสั้นกดครูดลงบนผนังเนื้ออ่อนนุ่มนิ่ม

“ ความเจ็บปวดที่นายได้รับน่ะ... มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่นายทำหรอก ลู่ฮาน ”

 

หมดเวลาทะนุถนอมน้ำใจพิรี้พิไรให้เข็มนาฬิกาเดินต่อ เซฮุนปลดมือใหญ่ลงมาตะปบไว้บนเอวคอดขาว ก่อนซอยสะโพกถี่ใส่ช่องทางซึ่งฉ่ำแฉะไปด้วยสารคัดหลั่งและเลือดอุ่นๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องอยู่ในทุกส่วนโสตประสาท คลาเคล้ากับเสียงร้องครางจวนเจียนจะขาดใจตายของคนใต้ร่างยิ่งทำให้จังหวะการสอดใส่รวดเร็วมากยิ่งขึ้น ลู่ฮานลืมวิธีการหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะต้องผ่อนมันยังไงเพราะมัวแต่ทุบตีคนใจร้ายบนร่าง เข้าใจแล้วว่าความเจ็บปวดที่สาวๆ ได้รับมันสร้างความทรมานมากแค่ไหน แม้จะเคยปลอบประโลมเจ้าหล่อนเหล่านั้นด้วยถ้อยคำต่างๆ นาๆ ว่าให้ผ่อนคลาย แท้จริงแล้วมันไม่ง่ายเลยจริงๆ

โดนรังแกได้พักหนึ่งเซฮุนก็เริ่มจับร่างเล็กจัดท่าราวกับเป็นตุ๊กตายาง ลู่ฮานร่ำไห้ รังเกียจตัวเองจนอยากตายๆ ไปเสีย เงามืดค่อยๆ ครอบงำโลกใบน้อยซึ่งเคยมีเพียงแสงสีและความหฤหรรษ์ คาวกามโลกีย์แปดเปื้อนไปทั่วร่างและไม่มีทางลบเลือนหาย เขาไม่ใช่คนโลกสวย ทว่าก็ไม่ใช่คนโลกมืด รักสนุกก็จริงแต่ไม่เคยเจอเหตุการณ์เลวทรามเช่นนี้ การปฏิบัติอันรุนแรงและป่าเถื่อนของหมอเซฮุนยากเหลือเกินจะตั้งรับ เขามีวิธีทางจะขัดขืนแต่ไม่มีช่องทางจะทำมันได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อร่างสูงกดหน้าขาของเขาแนบลงกับแผ่นอก ก่อนโหมสะโพกใส่เอาเป็นเอาตาย ร่างเล็กครางเสียงกระท่อนกระแท่น กดจิกเล็บคมลงบนช่วงไหล่กว้าง แม้อยากจะผลักไสเพียงใดทว่าร่างกายกลับทรยศโดยการตอดรัดสิ่งแปลกปลอมนั้นอย่างบ้าคลั่ง เสียงทุ้มครางผะแผ่วแสดงความพึงพอใจข้างใบหู เซฮุนหอบเหนื่อยหนักหน่วงเมื่อใกล้ถึงปลายทางฝัน เขากำลังจะแตะเพดานสวรรค์โดยการกดหัวร่างเล็กให้ตกนรกหมกไหม้

เร่าร้อนราวกับไฟรุม ทรมานประหนึ่งอยู่ในนรก ลู่ฮานดิ้นพล่าน อาการปวดหนึบที่ช่วงขากำลังทำร้ายเขาพร้อมๆ กับความเสียวกระสันในโพรงเนื้ออุ่น ช่วงสะโพกหนากดซอยเข้ามาถี่ระรัวก่อนแกนเนื้อร้อนจะพ่นธารน้ำขุ่นข้นออกมาจนทะลักล้น ร่างเล็กกัดริมฝีปากปิดเปลือกตาแน่น สะบัดครางเสียงสั่นก่อนจะเสร็จตามๆ กันไปอีกคน

มันจบแล้ว... มันสิ้นสุดลงแล้ว

เขาปลอบใจตัวเองพลางสูดอากาศเข้าปอด เซฮุนแตกดับอย่างรุนแรง มันมากมายเสียจนอดจะรู้สึกเหนอะหนะไม่ได้ ความเหนื่อยล้าซึ่งหนักกว่าครั้งใดๆ กำลังขับกล่อมให้ร่างเล็กจมดิ่งลงสู่ห้วงนิราช้าๆ ทว่าเทวทูตจากนรกหาได้อนุญาตให้ทุกอย่างเป็นเช่นนั้นไม่ เมื่อเรือนร่างบอบบางถูกพลิกกลับให้อยู่ในท่าคลานสี่ขาเหมือนสัตว์เลี้ยง ข้อมือขนาดเล็กไม่ใหญ่สมชายถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นเล็กๆ ที่หากขยับเพียงเล็กน้อย ก็อาจสร้างบาดแผลฉกรรจ์ได้ เรี่ยวแรงซึ่งเคยมีอยู่หมดไป ตั้งแต่บทเรียนรักครั้งแรกจบ ส่งผลให้ลู่ฮานไม่อาจขัดขืนอะไรใดๆ อย่างที่ใจนึกจะทำ ส่วนความเป็นชายผงาดใหญ่ของอีกฝ่ายในร่างกายของเขายังคงพร้อมรบ หมดกำลังจะขัดขืนหรือฝืนให้ตัวเองเจ็บปวดไปมากกว่านี้ สะโพกสอบเริ่มสานต่อหน้าที่ซึ่งยังคั่งข้างของตัวเองอีกครั้ง พร้อมทั้งกระซิบกระซาบเสียงแหบสั่นให้คนใต้ร่างยอมปล่อยหยาดน้ำตาให้ตกลงมาบนหมอน

“ นี่มันแค่เริ่มต้น ”

นายต้องทนทรมานอยู่กับฉันไปอีกนานเลย...ลู่ฮาน

,

ไม่กลับไปเม้นท์จะโกรธ #tamedhh