Tamed - 03

 

“ โอ เซฮุน ! มันจะมากไปแล้วนะ , โอ๊ย ! ”

จู่ๆ ก็ถูกจับโยนลงกับพื้นไม้แข็งๆ แต่เดิมเรี่ยวแรงก็ไม่มีตอนนี้จึงได้ทางสู้โดยสิ้นเชิง เรือนกายเปล่าเปลือยขาวนวลเปรอะเปื้อนข้าวต้มเครื่อง ทั้งเหม็นคาวและรู้สึกเหนอะหนะ

“ เป็นบ้าหรือไง !  ”

โรคจิต เซฮุนมันโรคจิตชัดๆ ไม่พอใจเอะอะก็ใช้กำลัง นี่เขายังเป็นคนนะ !

“ ถ้าฉันจะบ้า ฉันก็บ้ากับนายแค่คนเดียวเท่านั้นล่ะลู่ฮาน รู้สึกเป็นเกียรติดีไหมล่ะ !? ”

มือหยาบคู่นั้นจับบังคับร่างของเขาให้คุกเข่าคลานสี่ขา พร้อมทั้งทาบทับกายลงมากักขัง เหนี่ยวรั้ง ปิดทางหนี

“ ปล่อยนะ ! ปล่อย ! ฉันบอกให้ปล่อยไง โธ่โว้ย ! ”

ลู่ฮานไม่อาจยอมให้ตัวเองเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว สัมผัสน่ารังเกียจตราตรึงแน่นอยู่ในจิตสำนึกหลอกหลอนเขาตั้งแต่ลืมตาตื่น ยิ่งถูกแตะเนื้อต้องตัวยิ่งรู้สึกอยากตายๆ ไปเสีย ร่างเล็กดิ้นสะบัด ถองข้อศอกใส่หน้าท้องของอีกฝ่ายเต็มแรง ทว่าถึงกระนั้นคนหน้าด้านก็ยังคงรัดอ้อมแขนไว้แน่นหนา สองขาไม่อาจถูกนำมาใช้ด้วยยังถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ เขาฟึดฟัดฮึดฮัดขัดใจ โวยวายไม่อายใคร ทว่ายิ่งพยายามเท่าไร ก็เหมือนว่าเซฮุนจะไม่สะทกสะท้าน กลับเอาแต่หัวเราะหึๆ อยู่ข้างใบหู

“ ไอ้หมอโรคจิต วิปริต ! ”

เพราะมัววุ่นวายกับการหลบหนี จึงไม่ทันได้รู้เลยว่าตนเองกำลังตกอยู่ในอันตราย กวางพยศถูกฆ่าให้ตายแล้วก็ชุบชีวิตให้ฟื้นขึ้นอีกรอบ อีกครั้งที่นายพรานจ้องจะทำลายมันซ้ำอย่างเลือดเย็น

“ ปากนี่ดีจังเลยนะ แต่ถ้าเก็บไว้ครางให้ฉันฟังจะมีประโยชน์มากกว่าพูดจาไม่เข้าหู ”

เซฮุนเริ่มรุ่มร่าม เขาไล้มือไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม ขบกัดใบหูเล็กพร้อมกับวาดยิ้มแสยะราวกับปีศาจ กดปลายเล็บสั้นลงบนหน้าท้องแบนราบ ไต่ต่ำจนรุกรานส่วนความเป็นชายของอีกฝ่ายที่กำลังหลับใหล จับประคองมันเอาไว้ด้วยสัมผัสนุ่มนวลซึ่งแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ชักช้า เนิบนาบ ราวกับซาตานในคราบเทพบุตร ลู่ฮานหอบกระเส่า ขัดขืนไม่ได้ด้วยถูกพันธนาการเอาไว้ เลยต้องปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ โดยพยายามไม่ให้ตัวเองคล้อยตามเฉกเช่นกฎของธรรมชาติ หากทว่ามันยากเหลือเกิน ในเมื่อร่างสูงแสนเชี่ยวชาญ ชำนาญการราวกับทำมันเป็นกิจวัตร

“ อึก ! ”

สัมผัสวาบหวามที่ช่วงล่างดูเหมือนว่าจะยังไม่สาสม เซฮุนใช้มืออีกข้างจิกทึ้งกลุ่มผมนุ่มก่อนกดใบหน้าสวยหวานให้ต่ำเตี้ยเรี่ยระพื้น ก่อนออกเสียงสั่งประกาศิต

“ ในเมื่อป้อนดีๆ แล้วไม่ชอบใจ ก็ไม่ต้องใช้ช้อนกิน , อ้าปากลู่ฮาน จัดการทำให้พื้นบ้านฉันกลับมาสะอาดเหมือนเดิม เดี๋ยวนี้ ”

“ ไม่ ! อ๊ะ ! ”

ร่างเล็กเบือนหน้าหนี โก่งตัวดิ้นพล่านหวังจะทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญจนปล่อยตนไปเสีย ทั้งๆ ที่แกนเนื้อขนาดกะทัดรัดจะตกอยู่ในอุ้งมือร้อน โดยหารู้ไม่ว่าเหล่านั้นยิ่งเป็นการโหมปลุกอารมณ์ของร่างสูงให้เพิ่มขึ้น เขาขยับมือเนิบนาบ ใช้ฟันคมขบกัดใบหูขาว ลู่ฮานดื้อด้านจนขี้คร้านจะพูดจาดีๆ หรือปราณีให้อีกฝ่ายเหลิง เซฮุนกระตุกปมผ้าหมิ่นเหม่ตรงบั้นเอวออก พร้อมทั้งเสือ.กกระทั้นกายเข้าไปจนสุด

“ กินเสียลู่ฮาน เผื่อจะมีแรงมาต่อสู้กับโชคชะตาอันอัปยศที่นายกำลังเผชิญอยู่ , อา... แล้วอย่าอ้างถึงศักดิ์ศรีเลยนะ เพราะมันหมดไปตั้งแต่นายยอมนอนอ้าขาให้ฉันแล้ว ”

- ยังมีต่อในบทความน้า -